The short way home

17-07-07 km 17134

Vandaag wordt het geld gehaald en worden de verschillende papieren in orde gemaakt.
Het is eropof eronder of alles gehaald wordt binnen de tijd. 3 Vliegtuigtickets zijn er alleen nog voor donderdag te krijgen door connecties van Tuul (onze hulp en toeverlaat) aan te halen en chocolade te kopen voor de juffrouw van het ticketbureau . De volgende vluchten gaan pas 9 augustus. Alles is volgeboekt na het Nadaam festival. De gers zijn pas woensdagavond klaar, wij krijgen dus niet meer de kans om de container te sluiten en te controleren.
We moeten langs bij het handelsministerie om de exportpapieren voor de gers klaar te maken.
Voor deze verklaring heb je een rekening nodig. We hebben de gers nog niet en hebben dus ook nog geen rekening. Geen probleem voor Tuul, ze vraagt een papier aan de klerk en maakt op de gang een fake-rekening voor de gers en ondertekend zelf. Een paar minuten later loopt ze met hetzelfde papiertje naar de klerk, dit wordt klakkeloos geaccepteerd..... in het land waar echte papieren vals zijn en valse papieren echt zijn.
De laatste hand wordt gelegd aan de gers

18-07-07 km 17134

Nog een dag vullen bij de douane om de andere benodigde documenten te regelen. Het blijkt dat de gers toch woensdagmiddag klaar kunnen zijn. We moeten de motoren en de gers voor half zes bij de container op het douaneterrein hebben. De gers worden opgeladen bij het guesthouse nadat Gé en Ad een uitleg hebben gehad hoe de tenten op te bouwen. Het kleine vrachtwagentje dat we gehuurd hebben om de tenten naar de container te vervoeren zal nog haast moeten maken. Zelf hebben we de motoren al van benzine ontdaan, er zit nog net genoeg benzine in om naar het terrein te rijden. Ehhh dachten we: Ad vertrekt eerst met Tuul achterop om alvast de papieren op de terminal in te leveren... hij staat na 5 minuten op Peace Avenue (de drukste straat van Ulaan Bator) stil zonder benzine. Tuul gaat een fles drinken kopen, maakt deze leeg en vult deze met benzine. Gé en ik vertrekken later om nog wat dingen te regelen bij het guesthouse. Na 5 minuten sta ik op ongeveer dezelfde plaats stil...ook zonder benzine. Gelukkig heeft Gé nog een litertje in zijn span liggen. We komen ongeveer gelijk aan bij de terminal, rond 20 voor 6. We zijn dus te laat. Opnieuw belt Tuul met een vriend, een hoge ome bij de douane, opnieuw kruipen we door het oog van de naald en mogen bij wijze van hoge uitzondering het terrein op. Het vrachtwagentje met de tenten arriveert enkele minuten later maar mag het terein niet op. Dan moet dat de volgende dag maar gebeuren.
De motoren worden stevig vastgesjord in de container. Het zal een hele tijd duren voor we de container terug zien.....Geïmproviseerde voetsteun voor gekneusd been


19-07-07 km 17134


Rene brengt ons naar het vliegveld. Dit is de anticlimax van het avontuur zoals we het beleefd hebben in op de slechte wegen en steppes in Kazachstan, de politiecontroles in Rusland, de prachige natuur van Kirgistan en de overweldigende landschappen en vernietigende wegen in Mongolie. Dit laatste land heeft een diepe indruk achter gelaten en niet alleen op mij. Mailtjes van Bill Stockley en van Peter Murphy geven aan hoe de toestand een paar dagen later in het guesthouse is.
Rijders komen binnen, allemaal met problemen....visa, gekneusde ledematen, kapotte motoren en geen onderdelen.........waar kennen we dat van?



Sjeng,
Great news, I ham very happy for you.
We headed south, 6 days in the Gobi.
We made up a saying in English...
"This country fucks you up..."!!!
I guess everyone had some kind of problem.
I fractured a couple of ribs but still rode the bike every day, and on the last day my bike blew a head gasket so I am repairing that now.
Others fell, ripped off parts or had others failures.
René went with us and was a good rider and a good friend to me when I was hurting. My friend Ian went and Mario, the Bavarian animal(very German!!).
Rene and I both miss you and everyone and I think I will see you at the end of my trip to ship the bike back to the USA.
I have some visa problems and so on, nothing has changed here or will.
Riders limp in every day crying.

Still no success with the COOK but we love each other of course at a distance.
More as it happens.
Bill.

Hey Sjeng,

How are you going now you're safely back home in the arms of your family? They must be glad to see you home man. My kids couldn't stop jumping all over me for the first couple of days. It was very nice. I got an email from Ad saying he'd sent the money across last night so it'll land in my account over the next couple of days I should think. Thanks for that.

I finally spoke to Tom this morning. I lost him for the last four or five days and we didn't catch up before he left so it was good to fill in the pieces and see what he's been up to. That Mongolia is quite a place. I'm looking forward to getting back there before too many more years pass.

I left the bikes with Rene to see if he couldn't rent them out. They need a little patching up first though. Those roads certainly give your bike a flogging. A German guy was at the Oasis on the Sunday and his KTM 640 had a completely stuffed gear box which he had to fly back to Moscow for spare parts which was a costly exercise.

How's the Ger sales going? Any luck? Take it easy mate and make sure you drop in should you ever be in Australia.
Cheers,
Pete

Mongolia........what more can I say

Visa blues

13-07-07 km 17122

Vrijdag de dertiende, dat moet wel goed gaan op de ambassade. We gaan nog eens proberen. Misschien dat vandaag de kerel aanwezig is die de Belgen het visum gegeven heeft.
Mazzel, we zien de kerel naar binnen lopen. Aan het loket blijkt al gauw dat ook deze vent dezelfde regels handhaaft. Ook wordt verteld dat een expressvisum niet meer mogelijk is en een aanvraag 10 werkdagen duurt. We wachten buiten teleurgesteld op de amerikaan Bill Stockley die wel een originele uitnodiging heeft. Hij komt buiten ook zonder visum, de man van de ambassade zei dat zijn uitnodiging vals was. Tegelijkertijd schuift hij een kaartje van een touroperator onder het luikje en zegt dat als je daar aanvraagt hij wel alles accepteerd.
Zelfs op een ambassade zijn ze corrupt......

14-07-07 km 17122

Het is zaterdag en kunnen voor maandag toch weinig regelen. We besluiten om wat cultuur te gaan snuiven in de stad en bezoeken een paar musea. In het natuurhistorisch museum worden dinosaurussen tentoongesteld die gevonden zijn in het zuiden van de Gobi. Door het droge klimaat zijn deze prima geconserveerd gebleven. Nog worden regelmatig skeletten gevonden die bijna geheel intact zijn.

15-07-07 km 17134

Vandaag opnieuw cultuur op het programma, we bezoeken een boedhistisch klooster aan de rand van de stad.
René, de guesthouse-eigenaar rijdt zelf ook motor en wil graag eens met ons meerijden en ons de bergen rondom de stad laten zien. Zijn vrouw, kok en secretaresse willen ook mee. Op de zondagmiddag is in het guesthouse zelfbediening. De route die René ons laat zien is prachtig en uitdagend, technisch moeilijke stukken en zeer steile hellingen. Het zijspan komt een paar keren in moeilijkheden, het voorwiel verliest grip en glijd richting helling. Met een auto zijn stukken van deze wegen niet te berijden, eigenlijk met een zijspan ook niet maar met wat touw en wat hulp lukt dit toch.



16-07-07 km 17134

Rene, de guesthouse eigenaar heeft voor vandaag een manager en vertaalster geregeld om te kijken hoe we terug kunnen komen. De opties zijn: de motoren in het vliegtuig, in een container of een paar weken wachten op de visa. Het word uiteindelijk de container. De container is 20 foot en is in feite veel te groot voor onze motoren maar dit is op het moment de goedkoopste oplossing. We besluiten om de rest van de container te vullen met de traditionele tenten van Mongolie, de ger. We proberen deze thuis te verkopen en zo een deel van de container terug te verdienen. Ons grootste probleem op het moment is dat onze bankpassen niet werken in Mongolie, en dat we van onze creditcards maar 500 dollar per dag kunnen pinnen. We zitten weer vast.
Ondertussen zijn Peter en Tom, 2 bikers uit Australie en Canada binnengekomen. We bespreken onze problemen,'no problem mate' zegt Peter en gooit een business visa card op tafel en schrijft zijn pincode op een servet. 'Pay back when you get home'.
Mijn mond valt open, het gaat hier niet om een tientje voor een pakje sigaretten maar om meer dan 5000 dollar. We hebben al heel wat hulp onderweg gehad, mensen die geheel belangeloos alles ter beschikking stellen wat ze bezitten, maar dit is echt geweldig. Ik moet mijn visie op mensen opnieuw bijstellen deze reis.

Nadaam Festival

08-07-07 km 17122

We verblijven in Ulaan Bator in guesthouse Oasis dat gerund wordt door een Duits/Oostenrijks koppel. Eindelijk weer de europese keuken. Ik had niet gedacht dat ik dat ooit zou zeggen maar na dik 6 weken miasa (vlees en vetbrokjes) met brood en noodle soep of dumplings wil je wel eens iets anders. Hier verblijven meer reizigers hun zaken moeten regelen; visa aanvragen zoals wij, op onderdelen wachten zoals de amerikaan Eddy, of wachten tot de ingekratte motor weggaat naar Peking ,zoals de fransman Charles die tevergeefs geprobeerd heeft om per motor door China te reizen.

09-07-07 km 17122

Vanmiddag zijn we naar de russische ambassade geweest om een visum aan te vragen. Van 13.30 tot 15.15 hebben we in de rij gestaan en letterlijk voor onze neus werd het loket gesloten...morgen opnieuw .


10-07-07 km 17122

Lang zal hij leven, lang zal hij leven. Ge is vandaag jarig en weet inmiddels waar Abraham de mosterd haalt.
Opnieuw staat het visum aanvragen op het programma. We zorgen dat we nog eerder aan de poort staan om gelijk aan de beurt te zijn. Dat lukt en 15 minuten na opening staan we weer buiten.........zonder visa. De ambassade heeft zojuist besloten om alleen originele uitnodigingen te accepteren. Onze uitnodigingen zijn ons per email gestuurd en worden dus geweigerd. Gisteren heeft een Belgisch koppel hier wel een visum mee gekregen. Dit gaat ons zeker een week wachten kosten. Nogmaals, lang leve Ge en lang leve de russische burocratie.



11-07-07 km 17122

Het grootste feest van het jaar is in Mongolie het Nadaam festival. We hebben kaartjes voor de openingsceremonie en gaan met 2 amerikaanse bikers Edward en Bill naar het stadion waar de spelen plaatsvinden. Het Nadaam bestaat uit 3 onderdelen, paardenraces, boogschieten en worstelen. De opening is zeer pompeus, het Sovjet verleden is hier toch nog duidelijk zichtbaar. Het valt op dat het stadion voor meer dan de helft gevuld is met toeristen.



12-07-07 km 17122

We zijn het toeristische Nadaam festival zat en gaan een dag niets doen, geen goede keuze blijkt want Ad gaat wel naar het festival en heeft een geweldige dag. De toeristen zijn niet aanwezig en de mongolen gaan uit hun dak bij als bij het worstelen hun kampioen verslagen wordt.
We krijgen per sms bericht dat de originele uitnodigingen eerst 24 juli binnen kunnen zijn. Dan zouden we de visa nog moeten aanvragen en in 3 weken terug moeten rijden. We zitten dan buiten de tijd die we hebben. Een oplossing zou zijn de motoren inkratten en naar huis vliegen....

Groot compliment voor meneer Michelin

03-07-07 km 15291

Offroad rijden is leuk, offraod rijden in Mongolie is geweldig... Ergens zijn we vanmorgen van de route geraakt. Hiermee zijn we niet de eersten want we konden de track van de eerder genoemde Duitsers die Ad in de Gps had ingelezen, verder volgen. We kregen vervolgens een prachtig stuk Mongolie voorgeschoteld, passen met verse sneeuw, bergbeekjes en prachtige vergezichten. De weg werd steeds smaller en slechter begaanbaar,we moesten zeer steile hellingen nemen, bergbeekjes doorwaden en tientallen kilometers door stenige droge rivierbeddingen rijden. Na 80km kwamen we weer op de hoofdroute. Veel omgereden en veel tijd verloren, maar we waren het over eens dat we dit voor geen goud hadden willen missen. In Hovd hebben we benzine en water ingeslagen voor de volgende 400km. Momenteel liggen we midden tussen de schapen, paarden en kamelen van een Mongools gerkamp. We ruiken sowieso al niet zo lekker, de penetrante schapengeur daaroverheen moet een heerlijk aroma geven........
Gobi

04-07-07 km 15512

Wasbord, stof, afzien. Veel meer valt er van vandaag niet te zeggen. Het stuk woestijn dat we vandaag doorstaken was voorzien van naar schatting 250km wasbord, kleine dwarsrillen over de weg. Alles trilt en schud. Hier is na verloop van tijd niets tegen bestand, mens niet en machine zeker niet. Van de omgeving hebben we weinig gezien door het constant geconcentreerd naar de weg turen. Afzien dus...

Dit 250km lang.....Mongoolse collega motorrijder05-07-07 km 15927

Opnieuw wasbord, los zand en stof. We wilden vandaag Bayanhongor bereiken maar het blijkt dat opnieuw de kaarten niet kloppen. We rijden een 100 km zuidelijker als de kaart aangeeft. Afstanden tot de plaatsen kloppen niet, sommige plaatsen bestaan niet. Benzine is vandaag wel genoeg te krijgen maar alleen van belabberde kwaliteit. We tanken al een paar dagen 80 octaan uit het emmertje (80 staat tenminste op het bord), maar ze mengen allemaal met een lagere kwaliteit om nog iets te kunnen verdienen. De motoren hebben gewoon veel minder vermogen. Rond de middag maakt Ad een behoorlijke smak in het rulle zand met een vaart van zo'n 60 km/h. Ad komt met de schrik vrij maar de koffers zijn verbogen. Het wordt gerepareerd en iets voorzichtiger vervolgen we onze weg. 80km voor Bayanhongor slaan we uitgeput ons kamp op, doorrijden is onverantwoord, het begint al iets te schemeren en door de vermoeidheid is het concentratievermogen ook verre van goed. Morgen is er weer een dag.Stenen in alle maten06-07-07 km16246

De laatste 80km naar Bayanhongor nog, tanken en proviand inslaan en dan volgens de kaart 175 km onverharde weg en 40km verhard tot Airvacheer. Een eitje... viel dat even anders uit. Het had s'nachts geregend in de Gobi en het zag er uit dat dit niet de laatste bui was, de bui had het losse zand iets vaster gemaakt en de wasbordrillen iets zachter, de laatste 35km tot Bayanhongor was ook nog van betere kwaliteit. Een meevaller want binnen 2 uur stonden we in de stad. De wolken begonnen zich samen te pakken en het begon te gieten en dit zou niet meer ophouden die dag. Het enige terrein dat we tot dan toe nog niet gehad hadden kregen we nu volop.....modder. De normaal slechte sporen veranderden in geulen met modder en water, de betere wegen waren nog erger met een harde ondergrond en een spekglad laagje modder van een paar centimeter. In een dal van zo'n 40km reed Ge door een kleine poel water (dacht hij) en verdween een stuk in het water, vervolgens kreeg hij de boeggolf over zich heen, alles was drijfnat. Toch was dat stuk dal een groot speelterrein, verkantingen naast de modderpoelen en naast de weg was redelijk goed te rijden met de volle noppen, grip voldoende en de banden losten de modder goed. Wederom een groot compliment voor meneer Michelin met zijn deserts. Tot nu toe hebben ze nog geen enkel steekje laten vallen.Karavaan

07-07-07 km 16547

Opnieuw was het vandaag weer anders dan wij gedacht hadden. De weg van Airvacheer naar Ulaan Bator is volgens de kaart geheel verhard.... als ze tenminste niet aan de weg aan het werken zijn. De weg was over 240km opengebroken. Het verkeer moet dan naast de weg gaan rijden, een alternatief is er niet. De rit vandaag duurde wat langer dan gedacht maar WE HEBBEN HET GEHAALD, het verste punt van onze reis. Vanaf hier gaat het richting huis.

Siberie is zo slecht nog niet.

29-06-07 km 14102

Vanmiddag liepen we in het hotel Intourist 2 australische mountainbikers, Cavey en Dylan, tegen het lijf. Ze zijn in feite professionele reizigers en doen dit voor de kost, ze zijn volledig gesponsord met uitrusting, fietsen en noem maar op. Ze schrijven artikelen voor bladen en maken een documentaire over hun reis die via China naar het basecamp van de mount Everest gaat. Hun site is www.ridetoeverest.com . We zijn samen de stad in geweest en hebben wat gegeten en gedronken op een overdekt terras toen een vreselijk noodweer losbarstte. Het leven in Barnaul gaat gewoon door alsof er niets aan de hand is. Iedereen loopt gewoon door...... maar wel nat tot op de laatste draad.

30-06-07 Km 14375

We hadden 2 dagen geleden onze tenten nat ingepakt en het ziet er naar uit dat ze voorlopig nat blijven. De fikse buien wisselen zich af met de zon. Een 300 km voor de Mongoolse grens valt het Ad op dat het zijspanwiel van Ge wel heel erg slingert. Het blijkt dat de lagers helemaal kapot zijn. De bussen en de zittingen van de lagers zijn opgevreten door rondzwervende kogels. Het wiel is afgeschreven. We repareren met 2 reservelagers en stukken van de oude lagers maar dit is alleen een noodoplossing. We besluiten voorzichtig verder te rijden tot het volgende tankstation en daar te vragen of we ergens een Ural-wiel kunnen krijgen. Misschien in een volgend dorp, krijgen we daar te horen maar echt hoopvol klinkt het niet. Het alternatief is om 400 km terug te rijden naar Barnaul. We zien in een gehucht een zijspan langs de kant staan. Het blijkt geen Ural te zijn. We rijden verder door het dorp, speurend naar iets dat op een wiel past. Op een gegeven moment staat ergens een Ural solo-motor. We stoppen en een dronken man komt op ons af. Nadat we duidelijk gemaakt hadden wat we wilden (duurde lang......) trok hij Ad in een schuurtje en ze kwamen met een Uralwiel met noppenband tevoorschijn. Natasha, zijn vrouw had ondertussen iemand gehaald die nuchter was, deze monteerde het wiel. Ze wilden niet van betalen weten, het wiel was een kado. Later wilde de dronken Misha wel een fles wodka. Ge vloog nog even naar het magazin (winkel) en kocht een grote fles wodka voor Misha en wat chocolade voor Natasha. Met een flinke zoen van Natasha voor Ge namen we afscheid en konden even verderop bij een snel stromend beekje en een kampvuur de dag nog eens doornemen ........... Siberie is zo slecht nog niet.

01-07-07 km 14803

Voor de tweede keer hebben we de tenten weer nat moeten inpakken. Het weer in de Altai is vaak slecht horen we later van een tot Rus genaturaliseerde Duitser. In Kosh Agash, de laatste grotere plaats voor de grenswisselen we opnieuw de banden voor de volle noppen en controleren nog een keer de motoren voor de komende 2000 km off road. De motoren gaan wat te verduren krijgen.
Hoe verder we naar de Mongoolse grens toe rijden hoe adembenemender het landschap wordt. We rijden over een hoogvlakte op 2100 meter en worden omringd door heuvels en witte met sneeuw bedekte toppen. Voor het eerst deze reis worden de dikke kleren uit de koffers gehaald.

02-07-07 km 15120

Grenscontrole op de Russische manier! Het blijkt dat we de vorige keer bij de grens toch wel een behoorlijk streepje voor hadden. De grens ging eerst om 9 uur open. Om 10.15 hadden we uitgeklaard. De Mongoolse kant stelde niet veel voor maar we moesten lang wachten. Rond de middag konden we eindelijk zeggen, 'We hebben het gehaald '. We rijden in Mongolie in een onwerkelijk mooi landschap. Alleen nog 'effe' naar Ulaan Bator rijden. Aan de grens kwamen we een groepje Tsjechische en Poolse motorrijders tegen die al zeiden, 'je kunt overal een foto maken en altijd staat er iets moois op'. Ongeveer 30km na de grens wilden we wat gaan eten en vroegen dit aan een jongen. We werden gelijk uitgenodigd in de ger (mongoolse traditionele tent) van zijn ouders en allerlei lekkernijen werden ons voorgezet. Speciaal brood, thee met boter, dikke gekarnde melk met uien en gebrande suiker met noten. De ger was van binnen prachtig versierd. We hebben wat foto's gemaakt van de familie die we later kunnen opsturen.
De wegen zijn zoals verwacht, eigenlijk niet aanwezig. Het zijn meer tracks maar dan zo'n 10 of meer naast elkaar. Je kiest uit welke jou het beste bevalt en gassen maar. Dit is offroad rijden op zijn best, voor ieder wat wils, los zand, stenen, gravel, maar ook grote stukken wasbord die niet te omzeilen zijn. We slaan onze tenten op aan het prachtige Tolbo Nuur meer.