Visa blues

13-07-07 km 17122

Vrijdag de dertiende, dat moet wel goed gaan op de ambassade. We gaan nog eens proberen. Misschien dat vandaag de kerel aanwezig is die de Belgen het visum gegeven heeft.
Mazzel, we zien de kerel naar binnen lopen. Aan het loket blijkt al gauw dat ook deze vent dezelfde regels handhaaft. Ook wordt verteld dat een expressvisum niet meer mogelijk is en een aanvraag 10 werkdagen duurt. We wachten buiten teleurgesteld op de amerikaan Bill Stockley die wel een originele uitnodiging heeft. Hij komt buiten ook zonder visum, de man van de ambassade zei dat zijn uitnodiging vals was. Tegelijkertijd schuift hij een kaartje van een touroperator onder het luikje en zegt dat als je daar aanvraagt hij wel alles accepteerd.
Zelfs op een ambassade zijn ze corrupt......

14-07-07 km 17122

Het is zaterdag en kunnen voor maandag toch weinig regelen. We besluiten om wat cultuur te gaan snuiven in de stad en bezoeken een paar musea. In het natuurhistorisch museum worden dinosaurussen tentoongesteld die gevonden zijn in het zuiden van de Gobi. Door het droge klimaat zijn deze prima geconserveerd gebleven. Nog worden regelmatig skeletten gevonden die bijna geheel intact zijn.

15-07-07 km 17134

Vandaag opnieuw cultuur op het programma, we bezoeken een boedhistisch klooster aan de rand van de stad.
René, de guesthouse-eigenaar rijdt zelf ook motor en wil graag eens met ons meerijden en ons de bergen rondom de stad laten zien. Zijn vrouw, kok en secretaresse willen ook mee. Op de zondagmiddag is in het guesthouse zelfbediening. De route die René ons laat zien is prachtig en uitdagend, technisch moeilijke stukken en zeer steile hellingen. Het zijspan komt een paar keren in moeilijkheden, het voorwiel verliest grip en glijd richting helling. Met een auto zijn stukken van deze wegen niet te berijden, eigenlijk met een zijspan ook niet maar met wat touw en wat hulp lukt dit toch.



16-07-07 km 17134

Rene, de guesthouse eigenaar heeft voor vandaag een manager en vertaalster geregeld om te kijken hoe we terug kunnen komen. De opties zijn: de motoren in het vliegtuig, in een container of een paar weken wachten op de visa. Het word uiteindelijk de container. De container is 20 foot en is in feite veel te groot voor onze motoren maar dit is op het moment de goedkoopste oplossing. We besluiten om de rest van de container te vullen met de traditionele tenten van Mongolie, de ger. We proberen deze thuis te verkopen en zo een deel van de container terug te verdienen. Ons grootste probleem op het moment is dat onze bankpassen niet werken in Mongolie, en dat we van onze creditcards maar 500 dollar per dag kunnen pinnen. We zitten weer vast.
Ondertussen zijn Peter en Tom, 2 bikers uit Australie en Canada binnengekomen. We bespreken onze problemen,'no problem mate' zegt Peter en gooit een business visa card op tafel en schrijft zijn pincode op een servet. 'Pay back when you get home'.
Mijn mond valt open, het gaat hier niet om een tientje voor een pakje sigaretten maar om meer dan 5000 dollar. We hebben al heel wat hulp onderweg gehad, mensen die geheel belangeloos alles ter beschikking stellen wat ze bezitten, maar dit is echt geweldig. Ik moet mijn visie op mensen opnieuw bijstellen deze reis.