26-06-07 km 12782
Vanochtend hebben we afscheid genomen van moeder Lisa en zijn met Slava naar zijn bedrijf gegaan. Daar hebben we de schokbreker verwisseld en van het internet gebruik gemaakt. We komen eigenlijk nog een 21'' voorband te kort en die zijn we met Slava gaan zoeken in Almaty. We hebben 6 uur kriskras door Almaty gereden, van bazaar tot bazaar. Wat een stad en wat een drukte, als er plaats is voor een auto, wordt er een auto tussen gedrukt. Je kan zien dat hier veel geld zit, de dikste auto's rijden hier rond en de nieuwste kantoren worden hier uit de grond gestampt. We zoeken tevergeefs naar de banden en nemen afscheid van Slava zodat we nog een honderd km kunnen rijden en buiten de stad onze tenten op kunnen zetten.
27-06-07 km 12928
We zitten om 8 uur al op de motor, het is de bedoeling dat we vandaag wat kilometers gaan maken. Het landschap is echt Kazachstaans dat wil zeggen uitgestrekte droge steppes, glooiende heuvels en af en toe een riviertje. Bij het tanken stopt een motorrijder, het is een gepensioneerde Duitser, Karl. Hij is op de terugweg naar huis via Oezbekistan, Armenie en Georgie. We wisselen wat informatie uit over de route en vervolgen onze weg. Tegen het einde van de dag worden we staande gehouden bij een politiepost om ons te registreren. Ik loop weer naar buiten en loop bijna tegen een chauffeur op met een t-shirt van........Rowen Heze. Je ziet; tis ook een kwestie van geduld voor heel Kazachstan Limburgs lult. Helaas mag ik geen foto maken, de politieman is heel strikt.
28-06-07 km 13584
Vandaag proberen we door te rijden tot over de grens met Rusland. In eerste instantie lijkt het erop alsof dit niet gaat lukken, de wegen zijn weer dermate slecht dat de gemiddelde snelheid niet boven de 50km per uur komt. Net voor Semipalatinsk (het vroegere kernwapentestgebied van de Sovjet Unie) wordt de weg beter en staan vroeger dan verwacht aan de grens. Binnen een kleine 3 uur rijden we Siberiл binnen. Waren we bij de eerste grensovergangen nog als lammetjes naar de slachtbank, nu vertellen we de douaniers en politiemannen waar ze moeten kijken en waar ze hun gegevens kunnen vinden. Het probleem is dat ze van ons documenten voorgeschoteld krijgen met voor hun onbegrijpelijke tekens. Daarna moeten ze die onbegrijpelijke tekens ook nog eens gaan vertalen in hun Cyrillisch schrift, ze spreken zelden zelfs een klein mondje engels en wij spreken maar een heel klein beetje russisch. Alle ingredienten om de beambten tot wanhoop te drijven.
29-06-07 km 14102
Bij het wakker worden was het eerste dat opviel, het geluid van regen op de tent, de eerste sinds de Oekraine. Eerst denk je, 'gelukkig wat afkoeling', maar dat gevoel gaat gauw over als de regendruppels als hagel in je gezicht striemen. In Barnaul waar we een hotel nemen om onze migratiestempels te krijgen is het regenen gelukkig opgehouden. We kunnen hier ook onze was doen.
vrijdag 29 juni 2007
dinsdag 26 juni 2007
Ain't no mountain high enough
20-06-07 km 10767
Na een stevig ontbijt nemen we afscheid van Lammert en zijn familie en gaan we op weg naar Kirgistan. Deze grens nemen we in recordtempo, na 3 kwartier staan we in Kirgistan. In de verte zien we al de besneewde toppen van het Tien Shan gebergte. Geld opnemen wil niet lukken in Talas , we besluiten om onze laatste dollars om te wisselen. Het alternatief, naar de hoofstad Bishkek te rijden waar wel pinautomaten zijn, kost zeker een dag. We gaan een dik uur in de rij staan bij de bank. Als we doorrijden naar de Otmok pas komen we langs een stuwmeer met een waterkrachtcentrale waar een gigantisch hoofd van Lenin is verwerkt. Kirgistan is altijd een luis in de pels van Rusland geweest, zo hebben de Russen waarschijnlijk een blijvende stempel gedrukt op die centrale. De weg blijft stijgen en tegen het einde van de dag staan we boven op de pas en lezen 3336 meter op de Gps. Twee dagen geleden zaten we nog in het heetste gedeelte van Kasachstan, nu zitten we in de sneeuw.We slaan op 2900 meter ons kamp op, van tijd tot tijd bekeken door Kirgische 'cowboys'. Ongelooflijk hoe zij over smalle richels rijden met hun kleine taaie paardjes.
Ottmuk pas 3.336 meter
21-06-07 km 11227
Vandaag begint de route met een afdaling en opnieuw een pas van 3100 meter. De weg is aangelegd met geld van de EU in ruil voor het afstaan van kernwapens bij het onafhankelijk worden van Kirgistan. En wat voor een weg, strak asfalt en adembenemende uitzichten. Het water van de meertjes is zo blauw dat het lijkt alsof er overdreven gephotoshopt is. Na iedere bocht weer een ander panorama, het uitzicht is wat ik gehoopt had.....en meer. Uitgestrekte bergweiden met gele en blauwe bloemen, besneeuwde toppen en af en toe een wit dopje in het landschap; een Yurt, de traditionele tent anex woning van de Kirgiezen. We ontmoeten een Engelsman op de fiets, hij is al 5 jaar in zijn eentje de wereld rond aan het fietsen en hoopt met Kerstmis even thuis te zijn om daarna weer te verder te trekken.
De weg daalt en de temperatuur stijgt weer. In Jalalabad, volgens mij de bakoven van Kirgistan, is het alsof iemand ons met een föhn op de heetste stand in het gezicht blaast. We zoeken een kleine weg terug de bergen in. Een Lada houdt ons staande en een agent in burger vraagt waar we naar toe gaan. Hij stapt in en rijdt voor ons uit tot we op de juiste weg zitten. Vergelijk dit eens met de politie in Rusland.........
Ala Bel pas 3175 meter
22-06-07 km 11604
Bij het ontbijt worden we opgeschrikt door een oude man die vloekend en tierend op ons af komt. Het blijkt dat het weiland, waar we ons kamp hebben opgeslagen, van hem is en dat hij dit wil gaan hooien. We betalen hem de 'schade' met 100 som (2 euro). Voor hem een gigantisch bedrag dat de paar platgetreden sprietjes gras ruimschoots vergoedt. Als we vertellen dat we uit Nederland komen, klaart het gezicht van de 81 jarige man helemaal op en heeft hij het constant over Alexander, wij begrijpen dat onze Willem-Alexander hier eens geweest is en toch wel een behoorlijke indruk op hem gemaakt moet hebben. We gaan rijden maar na een uur moeten we al rechtsomkeert maken, de weg op de kaart is geen doorgang over de bergketen. We proberen een andere weg en moeten weer terug naar Jalalabad. Ook onze volgende poging mislukt, de 2 enige wegen op de kaart blijken of niet te bestaan of alleen voor voetgangers en paarden. Teleurgesteld moeten we omkeren. Dit is een flinke streep door de rekening, we moeten 450 km terug rijden (1 dag) en zijn een dag met zoeken naar de doorgang verloren. Maar ja, er zijn ergere dingen. Als je het goed bekijkt hebben we eigenlijk een dag off-road gereden in de Kirgistaanse bergen en moeten we morgen terug over een van de mooiste bergwegen die ik ken............
opa was kwaad
23-06-07 km12140
Op de terugweg naar de pas komen we een Duits/Zwitsers stel tegen op een Ktm 1-pitter, zij zijn op weg naar Korea via Vladivostock. Zij hebben ook de Engelsman getroffen, hij is al boven op de pas. Ook vertellen ze dat het stuk weg dat we wilden nemen met de hoogste pas op onze reis, niet begaanbaar is omdat een brug over een ravijn compleet is weggeslagen, dit is toch wel een dompertje. De weg naar het Issy Kul-meer blijkt voor de helft onverhard. De rotsen en bergen links en rechts van ons hebben de mooiste kleuren. Weer een geweldig stuk Kirgistan. 's Avonds hebben we voor de eerste keer moeite om een geschikte slaapplaats te vinden. De weg naar het meer ligt in een smalle vallei en links en rechts zijn er alleen vlakke velden met gewassen. We willen ons net installeren onder een paar bomen bij een stroompje als er een ruiter aankomt. Hij wenkt van 'kom mee', we volgen hem en komen tussen een paar wegen, in een wei omringd met bomen waar ook zijn boerderij ligt. 'S avonds komen hij en zijn vrouw en zoon nog langs met gebakken eieren en zelfgemaakte karnemelk.
ochtendbad
24-06-07 km 12543
De weg onder langs het Issy Kul-meer is er eentje met een uitzicht uit duizenden.......als het niet nevelachtig is, links en rechts liggen allemaal vierduizenders, maar vandaag gehuld in nevelen. We besluiten om de grens weer over te gaan, de tweede keer Kasachstan in. Ook deze grensovergang is een fluitje van een cent, alleen zorgen we er deze keer voor dat we de juiste stempels krijgen, 1 keer 90 dollar per persoon betalen is meer dan genoeg.
graftombe
25-06-07 km 12797
De weg bij Kegen heeft veel prachtige bochten en is van goede kwaliteit. Na zo'n 60km komen we bij Sharyn Canyon, een kleine versie van de Grand Canyon. We rijden door tot Almaty waar een schokbreker voor Ge's motor op ons wacht. Deze is opgestuurd naar de ouders van een vriend van een ex-collega van Ad. We worden hartelijk ontvangen door Slava en zijn ouders, Sacha en Lisa. We maken gebruik van de sauna (bijna ieder Kasachstaans huishouden heeft er een) om 5 dagen vuil, stof en zweet van ons af te weken. Hierna worden we getrakteerd op een heerlijke maaltijd met Russische en Kasachstaanse specialiteiten. Het een en ander wordt weggespoeld met wodka (Gé en Sacha wat meer als de rest).
Na een stevig ontbijt nemen we afscheid van Lammert en zijn familie en gaan we op weg naar Kirgistan. Deze grens nemen we in recordtempo, na 3 kwartier staan we in Kirgistan. In de verte zien we al de besneewde toppen van het Tien Shan gebergte. Geld opnemen wil niet lukken in Talas , we besluiten om onze laatste dollars om te wisselen. Het alternatief, naar de hoofstad Bishkek te rijden waar wel pinautomaten zijn, kost zeker een dag. We gaan een dik uur in de rij staan bij de bank. Als we doorrijden naar de Otmok pas komen we langs een stuwmeer met een waterkrachtcentrale waar een gigantisch hoofd van Lenin is verwerkt. Kirgistan is altijd een luis in de pels van Rusland geweest, zo hebben de Russen waarschijnlijk een blijvende stempel gedrukt op die centrale. De weg blijft stijgen en tegen het einde van de dag staan we boven op de pas en lezen 3336 meter op de Gps. Twee dagen geleden zaten we nog in het heetste gedeelte van Kasachstan, nu zitten we in de sneeuw.We slaan op 2900 meter ons kamp op, van tijd tot tijd bekeken door Kirgische 'cowboys'. Ongelooflijk hoe zij over smalle richels rijden met hun kleine taaie paardjes.
Ottmuk pas 3.336 meter21-06-07 km 11227
Vandaag begint de route met een afdaling en opnieuw een pas van 3100 meter. De weg is aangelegd met geld van de EU in ruil voor het afstaan van kernwapens bij het onafhankelijk worden van Kirgistan. En wat voor een weg, strak asfalt en adembenemende uitzichten. Het water van de meertjes is zo blauw dat het lijkt alsof er overdreven gephotoshopt is. Na iedere bocht weer een ander panorama, het uitzicht is wat ik gehoopt had.....en meer. Uitgestrekte bergweiden met gele en blauwe bloemen, besneeuwde toppen en af en toe een wit dopje in het landschap; een Yurt, de traditionele tent anex woning van de Kirgiezen. We ontmoeten een Engelsman op de fiets, hij is al 5 jaar in zijn eentje de wereld rond aan het fietsen en hoopt met Kerstmis even thuis te zijn om daarna weer te verder te trekken.
De weg daalt en de temperatuur stijgt weer. In Jalalabad, volgens mij de bakoven van Kirgistan, is het alsof iemand ons met een föhn op de heetste stand in het gezicht blaast. We zoeken een kleine weg terug de bergen in. Een Lada houdt ons staande en een agent in burger vraagt waar we naar toe gaan. Hij stapt in en rijdt voor ons uit tot we op de juiste weg zitten. Vergelijk dit eens met de politie in Rusland.........
Ala Bel pas 3175 meter22-06-07 km 11604
Bij het ontbijt worden we opgeschrikt door een oude man die vloekend en tierend op ons af komt. Het blijkt dat het weiland, waar we ons kamp hebben opgeslagen, van hem is en dat hij dit wil gaan hooien. We betalen hem de 'schade' met 100 som (2 euro). Voor hem een gigantisch bedrag dat de paar platgetreden sprietjes gras ruimschoots vergoedt. Als we vertellen dat we uit Nederland komen, klaart het gezicht van de 81 jarige man helemaal op en heeft hij het constant over Alexander, wij begrijpen dat onze Willem-Alexander hier eens geweest is en toch wel een behoorlijke indruk op hem gemaakt moet hebben. We gaan rijden maar na een uur moeten we al rechtsomkeert maken, de weg op de kaart is geen doorgang over de bergketen. We proberen een andere weg en moeten weer terug naar Jalalabad. Ook onze volgende poging mislukt, de 2 enige wegen op de kaart blijken of niet te bestaan of alleen voor voetgangers en paarden. Teleurgesteld moeten we omkeren. Dit is een flinke streep door de rekening, we moeten 450 km terug rijden (1 dag) en zijn een dag met zoeken naar de doorgang verloren. Maar ja, er zijn ergere dingen. Als je het goed bekijkt hebben we eigenlijk een dag off-road gereden in de Kirgistaanse bergen en moeten we morgen terug over een van de mooiste bergwegen die ik ken............
opa was kwaad23-06-07 km12140
Op de terugweg naar de pas komen we een Duits/Zwitsers stel tegen op een Ktm 1-pitter, zij zijn op weg naar Korea via Vladivostock. Zij hebben ook de Engelsman getroffen, hij is al boven op de pas. Ook vertellen ze dat het stuk weg dat we wilden nemen met de hoogste pas op onze reis, niet begaanbaar is omdat een brug over een ravijn compleet is weggeslagen, dit is toch wel een dompertje. De weg naar het Issy Kul-meer blijkt voor de helft onverhard. De rotsen en bergen links en rechts van ons hebben de mooiste kleuren. Weer een geweldig stuk Kirgistan. 's Avonds hebben we voor de eerste keer moeite om een geschikte slaapplaats te vinden. De weg naar het meer ligt in een smalle vallei en links en rechts zijn er alleen vlakke velden met gewassen. We willen ons net installeren onder een paar bomen bij een stroompje als er een ruiter aankomt. Hij wenkt van 'kom mee', we volgen hem en komen tussen een paar wegen, in een wei omringd met bomen waar ook zijn boerderij ligt. 'S avonds komen hij en zijn vrouw en zoon nog langs met gebakken eieren en zelfgemaakte karnemelk.
ochtendbad24-06-07 km 12543
De weg onder langs het Issy Kul-meer is er eentje met een uitzicht uit duizenden.......als het niet nevelachtig is, links en rechts liggen allemaal vierduizenders, maar vandaag gehuld in nevelen. We besluiten om de grens weer over te gaan, de tweede keer Kasachstan in. Ook deze grensovergang is een fluitje van een cent, alleen zorgen we er deze keer voor dat we de juiste stempels krijgen, 1 keer 90 dollar per persoon betalen is meer dan genoeg.
graftombe25-06-07 km 12797
De weg bij Kegen heeft veel prachtige bochten en is van goede kwaliteit. Na zo'n 60km komen we bij Sharyn Canyon, een kleine versie van de Grand Canyon. We rijden door tot Almaty waar een schokbreker voor Ge's motor op ons wacht. Deze is opgestuurd naar de ouders van een vriend van een ex-collega van Ad. We worden hartelijk ontvangen door Slava en zijn ouders, Sacha en Lisa. We maken gebruik van de sauna (bijna ieder Kasachstaans huishouden heeft er een) om 5 dagen vuil, stof en zweet van ons af te weken. Hierna worden we getrakteerd op een heerlijke maaltijd met Russische en Kasachstaanse specialiteiten. Het een en ander wordt weggespoeld met wodka (Gé en Sacha wat meer als de rest).
Turkistan garage
15-06-07 km 9400
Na zo'n 50km worden we voor de eerste keer aangehouden door de politie, deze maakt duidelijk dat na enkele kilometers de weg beter wordt. Gelukkig, de laatste 100km naar Aralsk zijn redelijk goed te rijden. In Aralsk proberen we tevergeefs banden te krijgen voor het zijspan, deze slijten sneller dan verwacht.
Bij een tankstation kunnen we in de schaduw onze noppenbanden verwisselen voor de banden die voor verharde weg en gravelwegen geschikt zijn.
16-06-07 km 10007
Vandaag zijn we langs Baikonoer gekomen, dit is de plaats waar de Russen hun Spoetniks de ruimte inschieten. We komen tot bij de poort maar mogen geen foto's maken, vanaf afstand heben we er toch een paar gemaakt. Het rijden gaat voorspoedig tot in Qyzylorda waar we aangehouden worden. Het blijkt dat in kleine lettertjes op de achterkant van het migratieformulier staat dat je binnen 5 dagen bij de Ovir een stempel moet halen. We proberen er ons onderuit te praten maar hebben geen poot om op te staan 'sjtraaf' is het enige buitenlandse woord dat de politieman kent. Ad moet mee met de man in een aftandse Lada, na 1,5 uur en levensgevaarlijke rit met de man door de stad zijn we 270 dollar lichter.
17-06-07 km 10195
We hebben gisteren zo lang mogelijk doorgereden en hebben ons kamp oogeslagen tussen de rijstvelden, overal water wil ook zeggen miljarden muggen. Met mosquitonetten om en motorhandschoenen aan kunnen we ons eerder gekocht flesje bier toch nog opdrinken. In de morgen worden we gewekt door een sproeivliegtuig dat op enkele tientallen meters van ons aan het sproeien is, wegwezen hier. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, de motor van Ge loopt steeds slechter en moet iedere keer aangetrokken worden. In Turkistan willen we een Mausoleum bezoeken, we besluiten om hier een garage te zoeken om naar de motor te laten kijken. Het blijkt dat de cilinderkop niet vlak is. De mensen hier hebben weinig nodig om zoiets te repareren, met verstand van motoren en wat inventiviteit kom je heel ver. Op een oude molensteen wordt de kop gevlakt en na enkele uurtjes loopt de motor weer als een zonnetje. Ook rijd de monteur met Ge in de bak Nog even naar een lasser die de uitlaat repareert, deze was finaal doormidden gebroken. Na de reparaties willen de monteur en zijn broer nog een klein rondje op onze motoren maken, dit kan je dan niet weigeren. De mensen komen met een glimlach van oor tot oor terug.
We worden uitgenodigd door neef van de monteur om een hapje bij hem te komen eten en de nacht door te brengen. Een van de twee vrouwen van Hoesain maakt allerlei hapjes klaar en onder het genot van thee en later bier wordt de avond doorgebracht.
Hoesain spreekt geen woord engels, daarom wordt de lerares engels van de plaatselijke school erbij gehaald om toch iets duidelijk te kunnen maken. Het blijkt dat een familielid gestorven is en dat de volgende dag een soort van koffietafel is, wij zijn ook uitgenodigd.
18-06-07 km 10454
Housain wekt ons om 6 uur en maakt met ons nog een rondrit door de stad en laat ons de bezienswaardigheden van Turkistan zien, hierna gaan we naar de 'koffietafel' waar we ook ons medeleven betuigen aan de directe familieleden. Het woord was al rond dater drie motorrijders uit Gallandia zouden komen. De tafels waren gedekt met allerlei lekkernijen maar het hoofdgerecht was Pilov, het nationale gerecht van de Oezbeken en Khazakken. Een grote pot met 50 kilo staat klaar. We leren hoe we met onze handen moeten eten en proppen de toch we’ll zware gerechten voor deze tijd van de dag naar binnen. Om 8 uur staan we weer buiten en nemen afscheid van Hoesain en zijn familie. Op voor de volgende etappe naar Lammert Biest, een Nederlander die aan de rand van een natuurreservaat woont en met een Kazachstaanse vrouw getrouwd is. We hebben hier een rustdag ingepland.
19-06-07 km 10454
Lammert heeft voor ons een rondrit te paard door de bergen geregeld. Om 10 uur komt de gids voorgereden met de paarden, dat wordt weer pijn aan de kont vanavond, de zadels zijn 2 plankjes met een leren zitje erop. We rijden door het prachtige natuurreservaat naar een 60 meter hoge waterval en nuttigen de lunch die we meegekregen hebben van Lammert zijn schoonmoeder. In dit reservaat zitten beren, sneeuwluipaarden, adelaars en noem het maar op. Om 16h zijn we terug en kunnen we nog wat 2e hands banden wisselen die Lammert op de bazaar in Chimkent op de kop heeft weten te tikken voor het gigantische bedag van 25 euro. De oude versleten banden blijven achter. Voor Kasachstaanse begrippen is hier net het nieuwe vanaf.
Kop vlakken Turkistan
Na zo'n 50km worden we voor de eerste keer aangehouden door de politie, deze maakt duidelijk dat na enkele kilometers de weg beter wordt. Gelukkig, de laatste 100km naar Aralsk zijn redelijk goed te rijden. In Aralsk proberen we tevergeefs banden te krijgen voor het zijspan, deze slijten sneller dan verwacht.
Bij een tankstation kunnen we in de schaduw onze noppenbanden verwisselen voor de banden die voor verharde weg en gravelwegen geschikt zijn.
16-06-07 km 10007
Vandaag zijn we langs Baikonoer gekomen, dit is de plaats waar de Russen hun Spoetniks de ruimte inschieten. We komen tot bij de poort maar mogen geen foto's maken, vanaf afstand heben we er toch een paar gemaakt. Het rijden gaat voorspoedig tot in Qyzylorda waar we aangehouden worden. Het blijkt dat in kleine lettertjes op de achterkant van het migratieformulier staat dat je binnen 5 dagen bij de Ovir een stempel moet halen. We proberen er ons onderuit te praten maar hebben geen poot om op te staan 'sjtraaf' is het enige buitenlandse woord dat de politieman kent. Ad moet mee met de man in een aftandse Lada, na 1,5 uur en levensgevaarlijke rit met de man door de stad zijn we 270 dollar lichter.
17-06-07 km 10195
We hebben gisteren zo lang mogelijk doorgereden en hebben ons kamp oogeslagen tussen de rijstvelden, overal water wil ook zeggen miljarden muggen. Met mosquitonetten om en motorhandschoenen aan kunnen we ons eerder gekocht flesje bier toch nog opdrinken. In de morgen worden we gewekt door een sproeivliegtuig dat op enkele tientallen meters van ons aan het sproeien is, wegwezen hier. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, de motor van Ge loopt steeds slechter en moet iedere keer aangetrokken worden. In Turkistan willen we een Mausoleum bezoeken, we besluiten om hier een garage te zoeken om naar de motor te laten kijken. Het blijkt dat de cilinderkop niet vlak is. De mensen hier hebben weinig nodig om zoiets te repareren, met verstand van motoren en wat inventiviteit kom je heel ver. Op een oude molensteen wordt de kop gevlakt en na enkele uurtjes loopt de motor weer als een zonnetje. Ook rijd de monteur met Ge in de bak Nog even naar een lasser die de uitlaat repareert, deze was finaal doormidden gebroken. Na de reparaties willen de monteur en zijn broer nog een klein rondje op onze motoren maken, dit kan je dan niet weigeren. De mensen komen met een glimlach van oor tot oor terug.
We worden uitgenodigd door neef van de monteur om een hapje bij hem te komen eten en de nacht door te brengen. Een van de twee vrouwen van Hoesain maakt allerlei hapjes klaar en onder het genot van thee en later bier wordt de avond doorgebracht.
Hoesain spreekt geen woord engels, daarom wordt de lerares engels van de plaatselijke school erbij gehaald om toch iets duidelijk te kunnen maken. Het blijkt dat een familielid gestorven is en dat de volgende dag een soort van koffietafel is, wij zijn ook uitgenodigd.
18-06-07 km 10454
Housain wekt ons om 6 uur en maakt met ons nog een rondrit door de stad en laat ons de bezienswaardigheden van Turkistan zien, hierna gaan we naar de 'koffietafel' waar we ook ons medeleven betuigen aan de directe familieleden. Het woord was al rond dater drie motorrijders uit Gallandia zouden komen. De tafels waren gedekt met allerlei lekkernijen maar het hoofdgerecht was Pilov, het nationale gerecht van de Oezbeken en Khazakken. Een grote pot met 50 kilo staat klaar. We leren hoe we met onze handen moeten eten en proppen de toch we’ll zware gerechten voor deze tijd van de dag naar binnen. Om 8 uur staan we weer buiten en nemen afscheid van Hoesain en zijn familie. Op voor de volgende etappe naar Lammert Biest, een Nederlander die aan de rand van een natuurreservaat woont en met een Kazachstaanse vrouw getrouwd is. We hebben hier een rustdag ingepland.
19-06-07 km 10454
Lammert heeft voor ons een rondrit te paard door de bergen geregeld. Om 10 uur komt de gids voorgereden met de paarden, dat wordt weer pijn aan de kont vanavond, de zadels zijn 2 plankjes met een leren zitje erop. We rijden door het prachtige natuurreservaat naar een 60 meter hoge waterval en nuttigen de lunch die we meegekregen hebben van Lammert zijn schoonmoeder. In dit reservaat zitten beren, sneeuwluipaarden, adelaars en noem het maar op. Om 16h zijn we terug en kunnen we nog wat 2e hands banden wisselen die Lammert op de bazaar in Chimkent op de kop heeft weten te tikken voor het gigantische bedag van 25 euro. De oude versleten banden blijven achter. Voor Kasachstaanse begrippen is hier net het nieuwe vanaf.
Kop vlakken Turkistan
dinsdag 19 juni 2007
To road or not to road
11-06-07 km 8309
Onderweg hebben we vandaag 2 Tsjechen ontmoet, zij zijn met 2 Bmw 1200gGs-en op weg naar het oosten van Mongolie. De bedoeling is dat ze niet de hoofdwegen volgen maar recht doorsteken vanaf de Kaspische zee naar Aralsk. Ik hoop dat ze weten wat ze doen met zo'n zware machines. In Atyrau zoeken we een internetcafe .Weer wordt ons gelijk weer hulp aangeboden. Iemand rijdt voor ons uit dwars door de stad. We rijden de stad uit en verwachtten dat gelijk na Atyrau de weg op zou houden maar worden aangenaam verrast door een kleine honderd kilometer perfect asfalt. In Dossor is dit gelijk afgelopen en krijgen een weg voorgeschoteld waar we over hebben horen vertellen maar ons niet hadden kunnen voorstellen dat die weg zo slecht was. Rondom Maqat loopt een weg van zo'n 20km, hier doen we een dik uur over. Uitgeput zetten we onze tent op.
12-06-07 km 8650
De slechte weg wordt niet beter, eerder slechter. We maken lange dagen om toch wat kilometers af te kunnen leggen. In de loop van de dag zien we de sporen van 2 motoren. De Tsjechen hebben toch eieren voor hun geld gekozen en hebben ook voor onze route gekozen. Verstandig want de Duitsers noemen dit gedeelte van Kazachstan "die Hungersteppe". We slaan ons kamp op bij Shubarqudyq.
2+(Small).JPG)
13-06-07 km 9007
De motor van Ge start niet meer zoals het hoort, we trekken de Bmw vaker aan achter de Ktm. Bij een keer duwen achter het zijspan raakt Ge met zijn onderbeen zijn voetpedaal. Het raakt hierdoor behoorlijk gekneusd. De wegen blijven zo goed als onbegaanbaar op enkele stukken redelijk asfalt na die de rustpunten op de dag zijn.We staan zo goed als de hele dag op de pedalen. Petje af voor de Parijs-Dakarmannen op de motor.
14-06-07 km 9234
De dag begint niet florisant, Ad heeft na 15 km al lekke band. Een flinke niet en een spijker zorgden voor het ongemak.Een stel Duitsers die vorig jaar ook een gedeelte van deze route genomen hadden, hebben naar ons inzien een grote omweg genomen, op de kaart staat een weg rechtstreeks naar Aralsk. Dat hebben we geweten, eerst hebben we enkele kilometers door het terrein gereden om bij de spoorlijn (hier loopt de weg langs) te geraken. Dit lukte niet en zijn terug naar de stad gereden om vandaar langs de spoorlijn te komen. De bevolking had al gewaarschuwd dat hier niet te rijden was. Na 2 kilometer vallen en motoren uitgraven hebben we datzelfde stuk terug moeten ploeteren. Een derdepoging hebben we 25km verder ondernomen masr is ook gestrand in los zand. Daarna hebben we toch maar de omweg van 130km genomen maar we waren wel 4 uur kwijt plus de 4 uur die we voor de omweg nog nodig hadden. Bij de kruising met de beruchte M32 van Aktobe naar Aralsk hebben we nog uit jerrycans getankt voor het laatste slechte gedeelte in Kazachstan. En wat voor een gedeelte, een omgeploegd stuk land is beter begaanbaar. De weg is zo'n 25 meter breed en bestaat uit klei met af en toe brokken asfalt. In die klei zijn sporen getrokken tot 1 meter diep, af en toe dwarssporen zodat je zeker niet verder komt en de klei is in de brandende zon keihard beworden. Onze noppenbanden zijn flink op de proef gesteld, net zoals wij. De kans op iets koels te drinken had ik al op gegeven toen midden in de woestijn een chauffeurscafe opdook, het was al 21h. Na de eerste fles bier werden de tenten voor het café opgeslagen.
Onderweg hebben we vandaag 2 Tsjechen ontmoet, zij zijn met 2 Bmw 1200gGs-en op weg naar het oosten van Mongolie. De bedoeling is dat ze niet de hoofdwegen volgen maar recht doorsteken vanaf de Kaspische zee naar Aralsk. Ik hoop dat ze weten wat ze doen met zo'n zware machines. In Atyrau zoeken we een internetcafe .Weer wordt ons gelijk weer hulp aangeboden. Iemand rijdt voor ons uit dwars door de stad. We rijden de stad uit en verwachtten dat gelijk na Atyrau de weg op zou houden maar worden aangenaam verrast door een kleine honderd kilometer perfect asfalt. In Dossor is dit gelijk afgelopen en krijgen een weg voorgeschoteld waar we over hebben horen vertellen maar ons niet hadden kunnen voorstellen dat die weg zo slecht was. Rondom Maqat loopt een weg van zo'n 20km, hier doen we een dik uur over. Uitgeput zetten we onze tent op.
12-06-07 km 8650
De slechte weg wordt niet beter, eerder slechter. We maken lange dagen om toch wat kilometers af te kunnen leggen. In de loop van de dag zien we de sporen van 2 motoren. De Tsjechen hebben toch eieren voor hun geld gekozen en hebben ook voor onze route gekozen. Verstandig want de Duitsers noemen dit gedeelte van Kazachstan "die Hungersteppe". We slaan ons kamp op bij Shubarqudyq.
13-06-07 km 9007
De motor van Ge start niet meer zoals het hoort, we trekken de Bmw vaker aan achter de Ktm. Bij een keer duwen achter het zijspan raakt Ge met zijn onderbeen zijn voetpedaal. Het raakt hierdoor behoorlijk gekneusd. De wegen blijven zo goed als onbegaanbaar op enkele stukken redelijk asfalt na die de rustpunten op de dag zijn.We staan zo goed als de hele dag op de pedalen. Petje af voor de Parijs-Dakarmannen op de motor.
14-06-07 km 9234
De dag begint niet florisant, Ad heeft na 15 km al lekke band. Een flinke niet en een spijker zorgden voor het ongemak.Een stel Duitsers die vorig jaar ook een gedeelte van deze route genomen hadden, hebben naar ons inzien een grote omweg genomen, op de kaart staat een weg rechtstreeks naar Aralsk. Dat hebben we geweten, eerst hebben we enkele kilometers door het terrein gereden om bij de spoorlijn (hier loopt de weg langs) te geraken. Dit lukte niet en zijn terug naar de stad gereden om vandaar langs de spoorlijn te komen. De bevolking had al gewaarschuwd dat hier niet te rijden was. Na 2 kilometer vallen en motoren uitgraven hebben we datzelfde stuk terug moeten ploeteren. Een derdepoging hebben we 25km verder ondernomen masr is ook gestrand in los zand. Daarna hebben we toch maar de omweg van 130km genomen maar we waren wel 4 uur kwijt plus de 4 uur die we voor de omweg nog nodig hadden. Bij de kruising met de beruchte M32 van Aktobe naar Aralsk hebben we nog uit jerrycans getankt voor het laatste slechte gedeelte in Kazachstan. En wat voor een gedeelte, een omgeploegd stuk land is beter begaanbaar. De weg is zo'n 25 meter breed en bestaat uit klei met af en toe brokken asfalt. In die klei zijn sporen getrokken tot 1 meter diep, af en toe dwarssporen zodat je zeker niet verder komt en de klei is in de brandende zon keihard beworden. Onze noppenbanden zijn flink op de proef gesteld, net zoals wij. De kans op iets koels te drinken had ik al op gegeven toen midden in de woestijn een chauffeurscafe opdook, het was al 21h. Na de eerste fles bier werden de tenten voor het café opgeslagen.
maandag 11 juni 2007
Nieuwe vrienden en politie
04-06-07 km6774
Nu zitten we te wachten op de papieren die vandaag met DHL naar hier gestuurd gaan worden. Larissa een engelssprekende douanebeambte heeft ons het pension van haar ouders gewezen. We logeren hier als God in Rusland. Het klimaat is hier zoals in Zuid-Frankrijk, 32° en de zee is zelfs warm te noemen. Larissa en haar oudere zus Helena zijn bloedmooie meiden. In Nederland zouden ze dik in de rij staan voor zo'n vrouwen...hier zijn zij zoekende. De zussen en de vrouwen die in het pension logeren helpen ons orde op zaken te stellen, als bedankje besluiten we om voor hun te koken. Dat hebben ze nog nooit meegemaakt, 'very unusual'.De mannen in Rusland doen letterlijk niets in het huishouden.
Er loopt naast Larissa nog een tweede tolk rond. Polina is een meisje van 11 dat al redelijk engels spreekt.
05-06-07 km6774
Vandaag de dag gedood met wachten, zwemmen en een internetcafe zoeken. Zo'n cafй is hier in Tembruk niet maar een jongeman nodigde ons ergens naar binnen. Ik kon daar wel even aan de computer. Het werk in het kantoor werd een uur stilgelegd, de baas zette bestanden om naar het juiste formaat en Dima holp met het vertalen van de russische tekst op het scherm. Tot nu toe is ons in tegenstelling tot de verhalen van 'deskundigen' hier in Rusland geen haarbreedte in de weg gelegd, de mensen zijn zeer vriendelijk en behulpzaam. Buitenlanders komen hier eigenlijk nooit, voor de vrouwen uit het pension waren we de eerste buitenlanders die ze in hun leven gezien hadden.
06-06-07 km6774
Opnieuw gewacht, het bleek dat de papieren in Moskou vastgehouden worden. Om 16.20 krijgen we bericht dat de zending weer door gaat. Weer een dag verloren.
07-06-07 km6774
Onze langverwachte papieren konden we vanmorgen ophalen bij een vervallen DHL kantoor in Tembruk. Gelijk zijn we doorgereden naar de douane in Kavkaz. Zij waren al ingeseind door Larissa, ze had met haar collega's gebeld en had ons een papiertje meegegeven voor het roadblok van de politie. Na een dik uur papierwerk invullen konden we de motor meenemen. Alle knopjes en spiegels aan de motor waren verdraaid.......Russische mannen met speelgoed. Op de terugweg valt eerst de prachtige kust langs de zee van Azov op. De vorig keer toen ik hier was stond mijn hoofd hier niet helemaal naar.
08-06-07 km6808
Gisterenavond hebben we afscheid genomen van de verpleegsters uit de buurt van Moskou waar we verschillende avonden in het pension zingend mee hebben doorgebracht. Vanmorgen vertrekken we om 6.00 uur. Toch zijn vader Sergei, de beide dochters, de kleine Polina en haar moeder Sacha al op om ons uit te zwaaien. Hartverwarmend zoals de mensen ons hier behandelen......nog even dan.....
De eerste politiecontroles vallen nog mee. In ieder groter dorp staat een post waar je als je pech hebt bij de ingang en de uitgang wordt gecontroleerd. Dit gaat goed tot Ge er met zijn Bmw met Ural zijspan weer wordt uitgehaald. De politieman vraagt de papieren van het zijspangedeelte (in Nederland is de motor met zijspan een geheel), waarna een hele discussie volgt, de politieman in het russisch, Ge in het engels met af en toe wat dialect. De politieman maakt duidelijk dat Ge voor
15 jaar achter de tralies gaat vanwege het illigaal invoeren van een
voertuig..... of hij moest 50 dollar betalen... Ge praat als Brugman...... aan het einde van het liedje betaald hij niets en een andere politieagent komt hem nog een flesje drinken brengen voor onderweg. Nog geen half uur (en nog twee controles) later worden we weer staande gehouden, ze hebben ons met de lasergun gepeild Ad reed 81, ik reed 65 en Ge reed 50. Max. snelheid op dat stuk 50km/u. Feit is dat we alledrie achter elkaar reden dus hier klopte hun verhaal niet. Het beste is om bij zo'n controlepost te doen alsof je helemaal niets begrijpt. Dat drijft hun tot waanzin, meestal geven ze de papieren terug en gebaren ze door te rijden. Zo niet deze twee, probljem, probljem ,dollar, jero probeerden ze.
Ze wilden ons 50 dollar per persoon afhandig maken. Uiteindelijk hebben we 5 dollar voor ons allemaal betaald.
Dit was alleen het verhaal al waard.
Het landschap is hier langzaam aan het veranderen, van de uitgestrekte graanvelden van de voormalige Kolchozen wordt het een kaal steppenlandschap met kaarsrechte wegen. Vanavond gaan we nog een voorlopig laatste maal in een graanveld kamperen en morgen nemen we de oversteek over de Wolga en gaan Azie in.
09-06-07 km7468
Vanacht ben ik nog even uit de tent geweest en ik werd getrakteerd op de mooiste sterrenhemel die ik ooit heb gezien. Alsof iemand de mooiste foto uit een sterren-encyclopedie uitgeknipt had en die tegen de hemel had geplakt. Tegen 5.30 was het tijd om op te staan. We wilden de controles op het eerste stuk voor zijn. We rijden door wijdse steppes met hoe dichter we bij de Wolgadelta komen hoe meer opgedroogde zoutmeertjes we langs de weg tegen komen. Rond de middag steken we de Wolga over in Astrachan. We willen hier het Kremlin gaan bekijken. We zijn nog geen 5 minuten aan het zoeken en een motorrijder op een custom Dnjepr stopt en vraagt 'you need help?'. Deze Max rijd voor ons naar het Kremlin en brengt ons vervolgens naar een motorrijdende vriend met een garage. Hier kunnen we onze banden wisselen en onderhoud plegen aan de motoren, over 300km stopt de verharde weg. 'Civilisation stops at Astrachan' zegt Alexandr, de garagehouder. We eten later met z'n vijven pizza in zijn garage en hij regelt een hotel voor ons. Geweldige mensen die russen, en al helemaal als ze motorrijden.
10-06-07 km7880
Om 8 uur zijn we vertrokken richting Kazachstaanse grens. Bij de grens aangekomen merken we dat Alexandr nog meer vrienden ingeschakeld heeft. Met behulp van een motorrijdende douanier worden we overal langs geloodst en staan we binnen 20 minuten aan de andere kant. We hebben nog niet eens ons paspoort laten zien.
De formaliteiten Kazachstaanse kant nemen meer tijd in beslag maar gaan op een gemoedelijke manier. Met het passeren van de grens valt op dat de de Kazakhen (aziatisch trekken) de overhand hebben hier. Momenteel hebben we onze tenten opgezet in de duinen aan de Kaspische zee, rechts van ons is een kudde kamelen de paar sprietjes gras die er staan aan het verorberen.
Nu zitten we te wachten op de papieren die vandaag met DHL naar hier gestuurd gaan worden. Larissa een engelssprekende douanebeambte heeft ons het pension van haar ouders gewezen. We logeren hier als God in Rusland. Het klimaat is hier zoals in Zuid-Frankrijk, 32° en de zee is zelfs warm te noemen. Larissa en haar oudere zus Helena zijn bloedmooie meiden. In Nederland zouden ze dik in de rij staan voor zo'n vrouwen...hier zijn zij zoekende. De zussen en de vrouwen die in het pension logeren helpen ons orde op zaken te stellen, als bedankje besluiten we om voor hun te koken. Dat hebben ze nog nooit meegemaakt, 'very unusual'.De mannen in Rusland doen letterlijk niets in het huishouden.
Er loopt naast Larissa nog een tweede tolk rond. Polina is een meisje van 11 dat al redelijk engels spreekt.
05-06-07 km6774
Vandaag de dag gedood met wachten, zwemmen en een internetcafe zoeken. Zo'n cafй is hier in Tembruk niet maar een jongeman nodigde ons ergens naar binnen. Ik kon daar wel even aan de computer. Het werk in het kantoor werd een uur stilgelegd, de baas zette bestanden om naar het juiste formaat en Dima holp met het vertalen van de russische tekst op het scherm. Tot nu toe is ons in tegenstelling tot de verhalen van 'deskundigen' hier in Rusland geen haarbreedte in de weg gelegd, de mensen zijn zeer vriendelijk en behulpzaam. Buitenlanders komen hier eigenlijk nooit, voor de vrouwen uit het pension waren we de eerste buitenlanders die ze in hun leven gezien hadden.
06-06-07 km6774
Opnieuw gewacht, het bleek dat de papieren in Moskou vastgehouden worden. Om 16.20 krijgen we bericht dat de zending weer door gaat. Weer een dag verloren.
07-06-07 km6774
Onze langverwachte papieren konden we vanmorgen ophalen bij een vervallen DHL kantoor in Tembruk. Gelijk zijn we doorgereden naar de douane in Kavkaz. Zij waren al ingeseind door Larissa, ze had met haar collega's gebeld en had ons een papiertje meegegeven voor het roadblok van de politie. Na een dik uur papierwerk invullen konden we de motor meenemen. Alle knopjes en spiegels aan de motor waren verdraaid.......Russische mannen met speelgoed. Op de terugweg valt eerst de prachtige kust langs de zee van Azov op. De vorig keer toen ik hier was stond mijn hoofd hier niet helemaal naar.
08-06-07 km6808
Gisterenavond hebben we afscheid genomen van de verpleegsters uit de buurt van Moskou waar we verschillende avonden in het pension zingend mee hebben doorgebracht. Vanmorgen vertrekken we om 6.00 uur. Toch zijn vader Sergei, de beide dochters, de kleine Polina en haar moeder Sacha al op om ons uit te zwaaien. Hartverwarmend zoals de mensen ons hier behandelen......nog even dan.....
De eerste politiecontroles vallen nog mee. In ieder groter dorp staat een post waar je als je pech hebt bij de ingang en de uitgang wordt gecontroleerd. Dit gaat goed tot Ge er met zijn Bmw met Ural zijspan weer wordt uitgehaald. De politieman vraagt de papieren van het zijspangedeelte (in Nederland is de motor met zijspan een geheel), waarna een hele discussie volgt, de politieman in het russisch, Ge in het engels met af en toe wat dialect. De politieman maakt duidelijk dat Ge voor
15 jaar achter de tralies gaat vanwege het illigaal invoeren van een
voertuig..... of hij moest 50 dollar betalen... Ge praat als Brugman...... aan het einde van het liedje betaald hij niets en een andere politieagent komt hem nog een flesje drinken brengen voor onderweg. Nog geen half uur (en nog twee controles) later worden we weer staande gehouden, ze hebben ons met de lasergun gepeild Ad reed 81, ik reed 65 en Ge reed 50. Max. snelheid op dat stuk 50km/u. Feit is dat we alledrie achter elkaar reden dus hier klopte hun verhaal niet. Het beste is om bij zo'n controlepost te doen alsof je helemaal niets begrijpt. Dat drijft hun tot waanzin, meestal geven ze de papieren terug en gebaren ze door te rijden. Zo niet deze twee, probljem, probljem ,dollar, jero probeerden ze.
Ze wilden ons 50 dollar per persoon afhandig maken. Uiteindelijk hebben we 5 dollar voor ons allemaal betaald.
Dit was alleen het verhaal al waard.
Het landschap is hier langzaam aan het veranderen, van de uitgestrekte graanvelden van de voormalige Kolchozen wordt het een kaal steppenlandschap met kaarsrechte wegen. Vanavond gaan we nog een voorlopig laatste maal in een graanveld kamperen en morgen nemen we de oversteek over de Wolga en gaan Azie in.
09-06-07 km7468
Vanacht ben ik nog even uit de tent geweest en ik werd getrakteerd op de mooiste sterrenhemel die ik ooit heb gezien. Alsof iemand de mooiste foto uit een sterren-encyclopedie uitgeknipt had en die tegen de hemel had geplakt. Tegen 5.30 was het tijd om op te staan. We wilden de controles op het eerste stuk voor zijn. We rijden door wijdse steppes met hoe dichter we bij de Wolgadelta komen hoe meer opgedroogde zoutmeertjes we langs de weg tegen komen. Rond de middag steken we de Wolga over in Astrachan. We willen hier het Kremlin gaan bekijken. We zijn nog geen 5 minuten aan het zoeken en een motorrijder op een custom Dnjepr stopt en vraagt 'you need help?'. Deze Max rijd voor ons naar het Kremlin en brengt ons vervolgens naar een motorrijdende vriend met een garage. Hier kunnen we onze banden wisselen en onderhoud plegen aan de motoren, over 300km stopt de verharde weg. 'Civilisation stops at Astrachan' zegt Alexandr, de garagehouder. We eten later met z'n vijven pizza in zijn garage en hij regelt een hotel voor ons. Geweldige mensen die russen, en al helemaal als ze motorrijden.
10-06-07 km7880
Om 8 uur zijn we vertrokken richting Kazachstaanse grens. Bij de grens aangekomen merken we dat Alexandr nog meer vrienden ingeschakeld heeft. Met behulp van een motorrijdende douanier worden we overal langs geloodst en staan we binnen 20 minuten aan de andere kant. We hebben nog niet eens ons paspoort laten zien.
De formaliteiten Kazachstaanse kant nemen meer tijd in beslag maar gaan op een gemoedelijke manier. Met het passeren van de grens valt op dat de de Kazakhen (aziatisch trekken) de overhand hebben hier. Momenteel hebben we onze tenten opgezet in de duinen aan de Kaspische zee, rechts van ons is een kudde kamelen de paar sprietjes gras die er staan aan het verorberen.
dinsdag 5 juni 2007
bolji papo (pijn aan de kont)
31-05-07 km 5771
Vanmorgen opgestaan onder een strakke blauwe hemel, met de Zwarte Zee in het vooruitzicht kan de dag niet meer stuk. Eerst een potje koffie op het primus-brandertje natuurlijk. Daarna zijn de motoren bepakt en zijn we snel op weg naar Odessa gegaan waar we een internet-cafe wilden vinden. Onderweg hebben we langs de weg nog een ontbijt genomen, er zijn hier om de zoveel kilometer kraampjes waar de lokale bevolking hun waar aanbied. Steeds als we stoppen komen mensen op ons af om naar de motoren te kijken. Een stel Armeense bouwvakkers die hun eigen cafБй aan het bouwen zijn nodigden ons uit voor een kop koffie, daar was dan ook gelijk chleeb en eigengemaakte suur bij (brood en kaas).
In Odessa vroegen we een stel jongens de weg naar het internetcafe. #Daar gaan we net naar toe zeiden
ze.
Ze konden nog met 2 man op het zijspan van Ge, een bovenop de banden en een bovenop de bagagerol.
Vandaar wezen ze ons een 4 kilometer lang de weg door een stad waartegen Amsterdam tijdens de spits rustig is. Op de terugweg uit de stad werden we op sleeptouw genomen door een motorrijder (de enige die we in Odessa gezien hebben). Volgens mij had hij de motorrijdersgroet uit de film Wild Hogs gezien. Dit moest hij toch ook effe doen. Na een ons een half uur door de stad geloodst te hebben bedankten we hem. 'Ok' zei hij, 'All bikerz aar brozzers'
Nu zitten we in een verlaten meisjes-vakantiekamp op 20 meter van de zwarte zee en kunnen vanuit de tent zo de zee in springen.
Je kan het slechter treffen.....
01-06-07 km 6093
Vanochtend van het geluid van druppels op het tentdoek wakker geworden. Gelukkig een verdwaalde bui. Eerst scheren en wassen in de zee en dan op weg naar de Krim. #We willen vandaag in de buurt van de russische grens komen en morgenvroeg de oversteek maken. #Zo'n dag kilometers maken is lichamelijk vermoeiend maar je hebt de tijd om je gedachten op rij te zetten en de omgeving in je op te nemen.
02-06-07 km
Wakker geworden in een uitgestrekte graanvlakte. Gisteren hebben we hier onze tenten opgezet. Na een ontbijt pakken en op naar het veerpont dat de grens van Oekraine met Rusland vormt. Eerst merkt Ge in Kerc dat het balhoofd van zijn BMW loszit. Met behulp van een pijptang van een jongen van een frisdrank kraampje was het euvel snel opgelost. Het uitklaren en inschepen duurde ongeveer 2 uur, de grensformaliteiten met de russische douane namen 4,5 uur in beslag.
Dat wil zeggen voor Ad en Ge. Bij het controleren van de papieren kwamen ze er bij mij achter dat ik mijn eigendomsbewijs niet bij mij had. Achteraf gezien stom natuurlijk. Het feit dat ik door de Oekrainse douane ben gekomen is stom geluk geweest. Momenteel staat mijn motor in de terminal aan de grens. We proberen de papieren per express op te laten sturen naar Krasnodar, de eerstvolgende grote stad met een vliegveld. Tot die tijd zitten we in een pension aan de zee van Azov. Dit pension is van Natalia, de moeder van de engels sprekende douanebeambte aan de grens. Voorlopig moeten we hier dus wachten tot de papieren aangekomen zijn. Lange zandstranden , 32 graden buiten, het zeewater is 26 graden, er zijn slechtere plaatsen om vast te komen zitten maar momenteel voelt het toch niet zo... Marie-Jose is hard bezig om de zaken in het weekend nog geregeld te krijgen. Petje af Seke.
Met een DHL-account van een vriend van Ad is het Seke gelukt om iets op de rails te zetten om de papieren per express naar hier te krijgen. Ondertussen kunnen we niet veel anders doen dan onze spullen weer op orde te krijgen, Russisch geld wisselen, kaarten kopen en de was doen. Larisa, het douane-meisje, is ook hier en vertelt ons,' you are here like popstars'. We worden helemaal in de watten gelegd. Moeder maakt ons ontbijt zoals ze het daar eten, met warme gebakken vis, brood, salade en aardbeien. Heel zwaar voor onze begrippen. Ad heeft het even later ook weer in de wc liggen.
In Odessa vroegen we een stel jongens de weg naar het internetcafe. #Daar gaan we net naar toe zeiden
ze.
Ze konden nog met 2 man op het zijspan van Ge, een bovenop de banden en een bovenop de bagagerol.
Vandaar wezen ze ons een 4 kilometer lang de weg door een stad waartegen Amsterdam tijdens de spits rustig is. Op de terugweg uit de stad werden we op sleeptouw genomen door een motorrijder (de enige die we in Odessa gezien hebben). Volgens mij had hij de motorrijdersgroet uit de film Wild Hogs gezien. Dit moest hij toch ook effe doen. Na een ons een half uur door de stad geloodst te hebben bedankten we hem. 'Ok' zei hij, 'All bikerz aar brozzers'
Nu zitten we in een verlaten meisjes-vakantiekamp op 20 meter van de zwarte zee en kunnen vanuit de tent zo de zee in springen.
Je kan het slechter treffen.....
01-06-07 km 6093
Vanochtend van het geluid van druppels op het tentdoek wakker geworden. Gelukkig een verdwaalde bui. Eerst scheren en wassen in de zee en dan op weg naar de Krim. #We willen vandaag in de buurt van de russische grens komen en morgenvroeg de oversteek maken. #Zo'n dag kilometers maken is lichamelijk vermoeiend maar je hebt de tijd om je gedachten op rij te zetten en de omgeving in je op te nemen.
02-06-07 km
Wakker geworden in een uitgestrekte graanvlakte. Gisteren hebben we hier onze tenten opgezet. Na een ontbijt pakken en op naar het veerpont dat de grens van Oekraine met Rusland vormt. Eerst merkt Ge in Kerc dat het balhoofd van zijn BMW loszit. Met behulp van een pijptang van een jongen van een frisdrank kraampje was het euvel snel opgelost. Het uitklaren en inschepen duurde ongeveer 2 uur, de grensformaliteiten met de russische douane namen 4,5 uur in beslag.
Dat wil zeggen voor Ad en Ge. Bij het controleren van de papieren kwamen ze er bij mij achter dat ik mijn eigendomsbewijs niet bij mij had. Achteraf gezien stom natuurlijk. Het feit dat ik door de Oekrainse douane ben gekomen is stom geluk geweest. Momenteel staat mijn motor in de terminal aan de grens. We proberen de papieren per express op te laten sturen naar Krasnodar, de eerstvolgende grote stad met een vliegveld. Tot die tijd zitten we in een pension aan de zee van Azov. Dit pension is van Natalia, de moeder van de engels sprekende douanebeambte aan de grens. Voorlopig moeten we hier dus wachten tot de papieren aangekomen zijn. Lange zandstranden , 32 graden buiten, het zeewater is 26 graden, er zijn slechtere plaatsen om vast te komen zitten maar momenteel voelt het toch niet zo... Marie-Jose is hard bezig om de zaken in het weekend nog geregeld te krijgen. Petje af Seke.
Met een DHL-account van een vriend van Ad is het Seke gelukt om iets op de rails te zetten om de papieren per express naar hier te krijgen. Ondertussen kunnen we niet veel anders doen dan onze spullen weer op orde te krijgen, Russisch geld wisselen, kaarten kopen en de was doen. Larisa, het douane-meisje, is ook hier en vertelt ons,' you are here like popstars'. We worden helemaal in de watten gelegd. Moeder maakt ons ontbijt zoals ze het daar eten, met warme gebakken vis, brood, salade en aardbeien. Heel zwaar voor onze begrippen. Ad heeft het even later ook weer in de wc liggen.
maandag 4 juni 2007
Stagnatie
Zoals jullie waarschijnlijk weten heeft Sjeng niet het kentekenbewijs deel II meegenomen. Sjeng zijn motor staat nu in een terminal van de Russische autoriteiten. Echter geen nood! Zaterdag werd het thuisfront gebeld met het verzoek om met spoed dit papiertje naar Rusland te sturen. Helaas lukte het niet om reeds in het weekend het felbegeerde papier te versturen. Ad had ondertussen Folkert Brongers ingeschakeld en deze regelde dat het kentekenbewijs bij Marie-José maandag op het werk zou worden opgehaald. Vandaag omstreeks 17.00 uur arriveerde de koerier van DHL en werd hem het kentekenbewijs overhandigd. Rest ons verder niets dan af te wachten. Het pakketje is overigens te volgen via http://www.dhl.com shipment Air Waybill 585 8880 764. Groetjes, M-J
Abonneren op:
Posts (Atom)
