maandag 30 juli 2007

The short way home

17-07-07 km 17134

Vandaag wordt het geld gehaald en worden de verschillende papieren in orde gemaakt.
Het is eropof eronder of alles gehaald wordt binnen de tijd. 3 Vliegtuigtickets zijn er alleen nog voor donderdag te krijgen door connecties van Tuul (onze hulp en toeverlaat) aan te halen en chocolade te kopen voor de juffrouw van het ticketbureau . De volgende vluchten gaan pas 9 augustus. Alles is volgeboekt na het Nadaam festival. De gers zijn pas woensdagavond klaar, wij krijgen dus niet meer de kans om de container te sluiten en te controleren.
We moeten langs bij het handelsministerie om de exportpapieren voor de gers klaar te maken.
Voor deze verklaring heb je een rekening nodig. We hebben de gers nog niet en hebben dus ook nog geen rekening. Geen probleem voor Tuul, ze vraagt een papier aan de klerk en maakt op de gang een fake-rekening voor de gers en ondertekend zelf. Een paar minuten later loopt ze met hetzelfde papiertje naar de klerk, dit wordt klakkeloos geaccepteerd..... in het land waar echte papieren vals zijn en valse papieren echt zijn.
De laatste hand wordt gelegd aan de gers

18-07-07 km 17134

Nog een dag vullen bij de douane om de andere benodigde documenten te regelen. Het blijkt dat de gers toch woensdagmiddag klaar kunnen zijn. We moeten de motoren en de gers voor half zes bij de container op het douaneterrein hebben. De gers worden opgeladen bij het guesthouse nadat Gé en Ad een uitleg hebben gehad hoe de tenten op te bouwen. Het kleine vrachtwagentje dat we gehuurd hebben om de tenten naar de container te vervoeren zal nog haast moeten maken. Zelf hebben we de motoren al van benzine ontdaan, er zit nog net genoeg benzine in om naar het terrein te rijden. Ehhh dachten we: Ad vertrekt eerst met Tuul achterop om alvast de papieren op de terminal in te leveren... hij staat na 5 minuten op Peace Avenue (de drukste straat van Ulaan Bator) stil zonder benzine. Tuul gaat een fles drinken kopen, maakt deze leeg en vult deze met benzine. Gé en ik vertrekken later om nog wat dingen te regelen bij het guesthouse. Na 5 minuten sta ik op ongeveer dezelfde plaats stil...ook zonder benzine. Gelukkig heeft Gé nog een litertje in zijn span liggen. We komen ongeveer gelijk aan bij de terminal, rond 20 voor 6. We zijn dus te laat. Opnieuw belt Tuul met een vriend, een hoge ome bij de douane, opnieuw kruipen we door het oog van de naald en mogen bij wijze van hoge uitzondering het terrein op. Het vrachtwagentje met de tenten arriveert enkele minuten later maar mag het terein niet op. Dan moet dat de volgende dag maar gebeuren.
De motoren worden stevig vastgesjord in de container. Het zal een hele tijd duren voor we de container terug zien.....Geïmproviseerde voetsteun voor gekneusd been


19-07-07 km 17134


Rene brengt ons naar het vliegveld. Dit is de anticlimax van het avontuur zoals we het beleefd hebben in op de slechte wegen en steppes in Kazachstan, de politiecontroles in Rusland, de prachige natuur van Kirgistan en de overweldigende landschappen en vernietigende wegen in Mongolie. Dit laatste land heeft een diepe indruk achter gelaten en niet alleen op mij. Mailtjes van Bill Stockley en van Peter Murphy geven aan hoe de toestand een paar dagen later in het guesthouse is.
Rijders komen binnen, allemaal met problemen....visa, gekneusde ledematen, kapotte motoren en geen onderdelen.........waar kennen we dat van?



Sjeng,
Great news, I ham very happy for you.
We headed south, 6 days in the Gobi.
We made up a saying in English...
"This country fucks you up..."!!!

I guess everyone had some kind of problem.
I fractured a couple of ribs but still rode the bike every day, and on the last day my bike blew a head gasket so I am repairing that now.
Others fell, ripped off parts or had others failures.

René went with us and was a good rider and a good friend to me when I was hurting. My friend Ian went and Mario, the Bavarian animal(very German!!).
Rene and I both miss you and everyone and I think I will see you at the end of my trip to ship the bike back to the USA.
I have some visa problems and so on, nothing has changed here or will.
Riders limp in every day crying.

Still no success with the COOK but we love each other of course at a distance.
More as it happens.
Bill.




Hey Sjeng,
How are you going now you're safely back home in the arms of your family? They must be glad to see you home man. My kids couldn't stop jumping all over me for the first couple of days. It was very nice. I got an email from Ad saying he'd sent the money across last night so it'll land in my account over the next couple of days I should think. Thanks for that.
I finally spoke to Tom this morning. I lost him for the last four or five days and we didn't catch up before he left so it was good to fill in the pieces and see what he's been up to. That Mongolia is quite a place. I'm looking forward to getting back there before too many more years pass.

I left the bikes with Rene to see if he couldn't rent them out. They need a little patching up first though. Those roads certainly give your bike a flogging. A German guy was at the Oasis on the Sunday and his KTM 640 had a completely stuffed gear box which he had to fly back to Moscow for spare parts which was a costly exercise.
How's the Ger sales going? Any luck? Take it easy mate and make sure you drop in should you ever be in Australia.
Cheers,

Pete

Mongolia........what more can I say

zaterdag 21 juli 2007

Visa blues

13-07-07 km 17122

Vrijdag de dertiende, dat moet wel goed gaan op de ambassade. We gaan nog eens proberen. Misschien dat vandaag de kerel aanwezig is die de Belgen het visum gegeven heeft.
Mazzel, we zien de kerel naar binnen lopen. Aan het loket blijkt al gauw dat ook deze vent dezelfde regels handhaaft. Ook wordt verteld dat een expressvisum niet meer mogelijk is en een aanvraag 10 werkdagen duurt. We wachten buiten teleurgesteld op de amerikaan Bill Stockley die wel een originele uitnodiging heeft. Hij komt buiten ook zonder visum, de man van de ambassade zei dat zijn uitnodiging vals was. Tegelijkertijd schuift hij een kaartje van een touroperator onder het luikje en zegt dat als je daar aanvraagt hij wel alles accepteerd.
Zelfs op een ambassade zijn ze corrupt......

14-07-07 km 17122

Het is zaterdag en kunnen voor maandag toch weinig regelen. We besluiten om wat cultuur te gaan snuiven in de stad en bezoeken een paar musea. In het natuurhistorisch museum worden dinosaurussen tentoongesteld die gevonden zijn in het zuiden van de Gobi. Door het droge klimaat zijn deze prima geconserveerd gebleven. Nog worden regelmatig skeletten gevonden die bijna geheel intact zijn.

15-07-07 km 17134

Vandaag opnieuw cultuur op het programma, we bezoeken een boedhistisch klooster aan de rand van de stad.
René, de guesthouse-eigenaar rijdt zelf ook motor en wil graag eens met ons meerijden en ons de bergen rondom de stad laten zien. Zijn vrouw, kok en secretaresse willen ook mee. Op de zondagmiddag is in het guesthouse zelfbediening. De route die René ons laat zien is prachtig en uitdagend, technisch moeilijke stukken en zeer steile hellingen. Het zijspan komt een paar keren in moeilijkheden, het voorwiel verliest grip en glijd richting helling. Met een auto zijn stukken van deze wegen niet te berijden, eigenlijk met een zijspan ook niet maar met wat touw en wat hulp lukt dit toch.



16-07-07 km 17134

Rene, de guesthouse eigenaar heeft voor vandaag een manager en vertaalster geregeld om te kijken hoe we terug kunnen komen. De opties zijn: de motoren in het vliegtuig, in een container of een paar weken wachten op de visa. Het word uiteindelijk de container. De container is 20 foot en is in feite veel te groot voor onze motoren maar dit is op het moment de goedkoopste oplossing. We besluiten om de rest van de container te vullen met de traditionele tenten van Mongolie, de ger. We proberen deze thuis te verkopen en zo een deel van de container terug te verdienen. Ons grootste probleem op het moment is dat onze bankpassen niet werken in Mongolie, en dat we van onze creditcards maar 500 dollar per dag kunnen pinnen. We zitten weer vast.
Ondertussen zijn Peter en Tom, 2 bikers uit Australie en Canada binnengekomen. We bespreken onze problemen,'no problem mate' zegt Peter en gooit een business visa card op tafel en schrijft zijn pincode op een servet. 'Pay back when you get home'.
Mijn mond valt open, het gaat hier niet om een tientje voor een pakje sigaretten maar om meer dan 5000 dollar. We hebben al heel wat hulp onderweg gehad, mensen die geheel belangeloos alles ter beschikking stellen wat ze bezitten, maar dit is echt geweldig. Ik moet mijn visie op mensen opnieuw bijstellen deze reis.

vrijdag 20 juli 2007

Nadaam Festival

08-07-07 km 17122

We verblijven in Ulaan Bator in guesthouse Oasis dat gerund wordt door een Duits/Oostenrijks koppel. Eindelijk weer de europese keuken. Ik had niet gedacht dat ik dat ooit zou zeggen maar na dik 6 weken miasa (vlees en vetbrokjes) met brood en noodle soep of dumplings wil je wel eens iets anders. Hier verblijven meer reizigers hun zaken moeten regelen; visa aanvragen zoals wij, op onderdelen wachten zoals de amerikaan Eddy, of wachten tot de ingekratte motor weggaat naar Peking ,zoals de fransman Charles die tevergeefs geprobeerd heeft om per motor door China te reizen.

09-07-07 km 17122

Vanmiddag zijn we naar de russische ambassade geweest om een visum aan te vragen. Van 13.30 tot 15.15 hebben we in de rij gestaan en letterlijk voor onze neus werd het loket gesloten...morgen opnieuw .


10-07-07 km 17122

Lang zal hij leven, lang zal hij leven. Ge is vandaag jarig en weet inmiddels waar Abraham de mosterd haalt.
Opnieuw staat het visum aanvragen op het programma. We zorgen dat we nog eerder aan de poort staan om gelijk aan de beurt te zijn. Dat lukt en 15 minuten na opening staan we weer buiten.........zonder visa. De ambassade heeft zojuist besloten om alleen originele uitnodigingen te accepteren. Onze uitnodigingen zijn ons per email gestuurd en worden dus geweigerd. Gisteren heeft een Belgisch koppel hier wel een visum mee gekregen. Dit gaat ons zeker een week wachten kosten. Nogmaals, lang leve Ge en lang leve de russische burocratie.



11-07-07 km 17122

Het grootste feest van het jaar is in Mongolie het Nadaam festival. We hebben kaartjes voor de openingsceremonie en gaan met 2 amerikaanse bikers Edward en Bill naar het stadion waar de spelen plaatsvinden. Het Nadaam bestaat uit 3 onderdelen, paardenraces, boogschieten en worstelen. De opening is zeer pompeus, het Sovjet verleden is hier toch nog duidelijk zichtbaar. Het valt op dat het stadion voor meer dan de helft gevuld is met toeristen.



12-07-07 km 17122

We zijn het toeristische Nadaam festival zat en gaan een dag niets doen, geen goede keuze blijkt want Ad gaat wel naar het festival en heeft een geweldige dag. De toeristen zijn niet aanwezig en de mongolen gaan uit hun dak bij als bij het worstelen hun kampioen verslagen wordt.
We krijgen per sms bericht dat de originele uitnodigingen eerst 24 juli binnen kunnen zijn. Dan zouden we de visa nog moeten aanvragen en in 3 weken terug moeten rijden. We zitten dan buiten de tijd die we hebben. Een oplossing zou zijn de motoren inkratten en naar huis vliegen....

zondag 8 juli 2007

Groot compliment voor meneer Michelin

03-07-07 km 15291

Offroad rijden is leuk, offraod rijden in Mongolie is geweldig... Ergens zijn we vanmorgen van de route geraakt. Hiermee zijn we niet de eersten want we konden de track van de eerder genoemde Duitsers die Ad in de Gps had ingelezen, verder volgen. We kregen vervolgens een prachtig stuk Mongolie voorgeschoteld, passen met verse sneeuw, bergbeekjes en prachtige vergezichten. De weg werd steeds smaller en slechter begaanbaar,we moesten zeer steile hellingen nemen, bergbeekjes doorwaden en tientallen kilometers door stenige droge rivierbeddingen rijden. Na 80km kwamen we weer op de hoofdroute. Veel omgereden en veel tijd verloren, maar we waren het over eens dat we dit voor geen goud hadden willen missen. In Hovd hebben we benzine en water ingeslagen voor de volgende 400km. Momenteel liggen we midden tussen de schapen, paarden en kamelen van een Mongools gerkamp. We ruiken sowieso al niet zo lekker, de penetrante schapengeur daaroverheen moet een heerlijk aroma geven........
Gobi

04-07-07 km 15512

Wasbord, stof, afzien. Veel meer valt er van vandaag niet te zeggen. Het stuk woestijn dat we vandaag doorstaken was voorzien van naar schatting 250km wasbord, kleine dwarsrillen over de weg. Alles trilt en schud. Hier is na verloop van tijd niets tegen bestand, mens niet en machine zeker niet. Van de omgeving hebben we weinig gezien door het constant geconcentreerd naar de weg turen. Afzien dus...

Dit 250km lang.....Mongoolse collega motorrijder05-07-07 km 15927

Opnieuw wasbord, los zand en stof. We wilden vandaag Bayanhongor bereiken maar het blijkt dat opnieuw de kaarten niet kloppen. We rijden een 100 km zuidelijker als de kaart aangeeft. Afstanden tot de plaatsen kloppen niet, sommige plaatsen bestaan niet. Benzine is vandaag wel genoeg te krijgen maar alleen van belabberde kwaliteit. We tanken al een paar dagen 80 octaan uit het emmertje (80 staat tenminste op het bord), maar ze mengen allemaal met een lagere kwaliteit om nog iets te kunnen verdienen. De motoren hebben gewoon veel minder vermogen. Rond de middag maakt Ad een behoorlijke smak in het rulle zand met een vaart van zo'n 60 km/h. Ad komt met de schrik vrij maar de koffers zijn verbogen. Het wordt gerepareerd en iets voorzichtiger vervolgen we onze weg. 80km voor Bayanhongor slaan we uitgeput ons kamp op, doorrijden is onverantwoord, het begint al iets te schemeren en door de vermoeidheid is het concentratievermogen ook verre van goed. Morgen is er weer een dag.Stenen in alle maten06-07-07 km16246

De laatste 80km naar Bayanhongor nog, tanken en proviand inslaan en dan volgens de kaart 175 km onverharde weg en 40km verhard tot Airvacheer. Een eitje... viel dat even anders uit. Het had s'nachts geregend in de Gobi en het zag er uit dat dit niet de laatste bui was, de bui had het losse zand iets vaster gemaakt en de wasbordrillen iets zachter, de laatste 35km tot Bayanhongor was ook nog van betere kwaliteit. Een meevaller want binnen 2 uur stonden we in de stad. De wolken begonnen zich samen te pakken en het begon te gieten en dit zou niet meer ophouden die dag. Het enige terrein dat we tot dan toe nog niet gehad hadden kregen we nu volop.....modder. De normaal slechte sporen veranderden in geulen met modder en water, de betere wegen waren nog erger met een harde ondergrond en een spekglad laagje modder van een paar centimeter. In een dal van zo'n 40km reed Ge door een kleine poel water (dacht hij) en verdween een stuk in het water, vervolgens kreeg hij de boeggolf over zich heen, alles was drijfnat. Toch was dat stuk dal een groot speelterrein, verkantingen naast de modderpoelen en naast de weg was redelijk goed te rijden met de volle noppen, grip voldoende en de banden losten de modder goed. Wederom een groot compliment voor meneer Michelin met zijn deserts. Tot nu toe hebben ze nog geen enkel steekje laten vallen.Karavaan

07-07-07 km 16547

Opnieuw was het vandaag weer anders dan wij gedacht hadden. De weg van Airvacheer naar Ulaan Bator is volgens de kaart geheel verhard.... als ze tenminste niet aan de weg aan het werken zijn. De weg was over 240km opengebroken. Het verkeer moet dan naast de weg gaan rijden, een alternatief is er niet. De rit vandaag duurde wat langer dan gedacht maar WE HEBBEN HET GEHAALD, het verste punt van onze reis. Vanaf hier gaat het richting huis.

Siberie is zo slecht nog niet.

29-06-07 km 14102

Vanmiddag liepen we in het hotel Intourist 2 australische mountainbikers, Cavey en Dylan, tegen het lijf. Ze zijn in feite professionele reizigers en doen dit voor de kost, ze zijn volledig gesponsord met uitrusting, fietsen en noem maar op. Ze schrijven artikelen voor bladen en maken een documentaire over hun reis die via China naar het basecamp van de mount Everest gaat. Hun site is www.ridetoeverest.com . We zijn samen de stad in geweest en hebben wat gegeten en gedronken op een overdekt terras toen een vreselijk noodweer losbarstte. Het leven in Barnaul gaat gewoon door alsof er niets aan de hand is. Iedereen loopt gewoon door...... maar wel nat tot op de laatste draad.

30-06-07 Km 14375

We hadden 2 dagen geleden onze tenten nat ingepakt en het ziet er naar uit dat ze voorlopig nat blijven. De fikse buien wisselen zich af met de zon. Een 300 km voor de Mongoolse grens valt het Ad op dat het zijspanwiel van Ge wel heel erg slingert. Het blijkt dat de lagers helemaal kapot zijn. De bussen en de zittingen van de lagers zijn opgevreten door rondzwervende kogels. Het wiel is afgeschreven. We repareren met 2 reservelagers en stukken van de oude lagers maar dit is alleen een noodoplossing. We besluiten voorzichtig verder te rijden tot het volgende tankstation en daar te vragen of we ergens een Ural-wiel kunnen krijgen. Misschien in een volgend dorp, krijgen we daar te horen maar echt hoopvol klinkt het niet. Het alternatief is om 400 km terug te rijden naar Barnaul. We zien in een gehucht een zijspan langs de kant staan. Het blijkt geen Ural te zijn. We rijden verder door het dorp, speurend naar iets dat op een wiel past. Op een gegeven moment staat ergens een Ural solo-motor. We stoppen en een dronken man komt op ons af. Nadat we duidelijk gemaakt hadden wat we wilden (duurde lang......) trok hij Ad in een schuurtje en ze kwamen met een Uralwiel met noppenband tevoorschijn. Natasha, zijn vrouw had ondertussen iemand gehaald die nuchter was, deze monteerde het wiel. Ze wilden niet van betalen weten, het wiel was een kado. Later wilde de dronken Misha wel een fles wodka. Ge vloog nog even naar het magazin (winkel) en kocht een grote fles wodka voor Misha en wat chocolade voor Natasha. Met een flinke zoen van Natasha voor Ge namen we afscheid en konden even verderop bij een snel stromend beekje en een kampvuur de dag nog eens doornemen ........... Siberie is zo slecht nog niet.

01-07-07 km 14803

Voor de tweede keer hebben we de tenten weer nat moeten inpakken. Het weer in de Altai is vaak slecht horen we later van een tot Rus genaturaliseerde Duitser. In Kosh Agash, de laatste grotere plaats voor de grenswisselen we opnieuw de banden voor de volle noppen en controleren nog een keer de motoren voor de komende 2000 km off road. De motoren gaan wat te verduren krijgen.
Hoe verder we naar de Mongoolse grens toe rijden hoe adembenemender het landschap wordt. We rijden over een hoogvlakte op 2100 meter en worden omringd door heuvels en witte met sneeuw bedekte toppen. Voor het eerst deze reis worden de dikke kleren uit de koffers gehaald.

02-07-07 km 15120

Grenscontrole op de Russische manier! Het blijkt dat we de vorige keer bij de grens toch wel een behoorlijk streepje voor hadden. De grens ging eerst om 9 uur open. Om 10.15 hadden we uitgeklaard. De Mongoolse kant stelde niet veel voor maar we moesten lang wachten. Rond de middag konden we eindelijk zeggen, 'We hebben het gehaald '. We rijden in Mongolie in een onwerkelijk mooi landschap. Alleen nog 'effe' naar Ulaan Bator rijden. Aan de grens kwamen we een groepje Tsjechische en Poolse motorrijders tegen die al zeiden, 'je kunt overal een foto maken en altijd staat er iets moois op'. Ongeveer 30km na de grens wilden we wat gaan eten en vroegen dit aan een jongen. We werden gelijk uitgenodigd in de ger (mongoolse traditionele tent) van zijn ouders en allerlei lekkernijen werden ons voorgezet. Speciaal brood, thee met boter, dikke gekarnde melk met uien en gebrande suiker met noten. De ger was van binnen prachtig versierd. We hebben wat foto's gemaakt van de familie die we later kunnen opsturen.
De wegen zijn zoals verwacht, eigenlijk niet aanwezig. Het zijn meer tracks maar dan zo'n 10 of meer naast elkaar. Je kiest uit welke jou het beste bevalt en gassen maar. Dit is offroad rijden op zijn best, voor ieder wat wils, los zand, stenen, gravel, maar ook grote stukken wasbord die niet te omzeilen zijn. We slaan onze tenten op aan het prachtige Tolbo Nuur meer.

vrijdag 29 juni 2007

Tis ein kwestie an geduld.....................

26-06-07 km 12782

Vanochtend hebben we afscheid genomen van moeder Lisa en zijn met Slava naar zijn bedrijf gegaan. Daar hebben we de schokbreker verwisseld en van het internet gebruik gemaakt. We komen eigenlijk nog een 21'' voorband te kort en die zijn we met Slava gaan zoeken in Almaty. We hebben 6 uur kriskras door Almaty gereden, van bazaar tot bazaar. Wat een stad en wat een drukte, als er plaats is voor een auto, wordt er een auto tussen gedrukt. Je kan zien dat hier veel geld zit, de dikste auto's rijden hier rond en de nieuwste kantoren worden hier uit de grond gestampt. We zoeken tevergeefs naar de banden en nemen afscheid van Slava zodat we nog een honderd km kunnen rijden en buiten de stad onze tenten op kunnen zetten.


27-06-07 km 12928

We zitten om 8 uur al op de motor, het is de bedoeling dat we vandaag wat kilometers gaan maken. Het landschap is echt Kazachstaans dat wil zeggen uitgestrekte droge steppes, glooiende heuvels en af en toe een riviertje. Bij het tanken stopt een motorrijder, het is een gepensioneerde Duitser, Karl. Hij is op de terugweg naar huis via Oezbekistan, Armenie en Georgie. We wisselen wat informatie uit over de route en vervolgen onze weg. Tegen het einde van de dag worden we staande gehouden bij een politiepost om ons te registreren. Ik loop weer naar buiten en loop bijna tegen een chauffeur op met een t-shirt van........Rowen Heze. Je ziet; tis ook een kwestie van geduld voor heel Kazachstan Limburgs lult. Helaas mag ik geen foto maken, de politieman is heel strikt.


28-06-07 km 13584

Vandaag proberen we door te rijden tot over de grens met Rusland. In eerste instantie lijkt het erop alsof dit niet gaat lukken, de wegen zijn weer dermate slecht dat de gemiddelde snelheid niet boven de 50km per uur komt. Net voor Semipalatinsk (het vroegere kernwapentestgebied van de Sovjet Unie) wordt de weg beter en staan vroeger dan verwacht aan de grens. Binnen een kleine 3 uur rijden we Siberiл binnen. Waren we bij de eerste grensovergangen nog als lammetjes naar de slachtbank, nu vertellen we de douaniers en politiemannen waar ze moeten kijken en waar ze hun gegevens kunnen vinden. Het probleem is dat ze van ons documenten voorgeschoteld krijgen met voor hun onbegrijpelijke tekens. Daarna moeten ze die onbegrijpelijke tekens ook nog eens gaan vertalen in hun Cyrillisch schrift, ze spreken zelden zelfs een klein mondje engels en wij spreken maar een heel klein beetje russisch. Alle ingredienten om de beambten tot wanhoop te drijven.


29-06-07 km 14102

Bij het wakker worden was het eerste dat opviel, het geluid van regen op de tent, de eerste sinds de Oekraine. Eerst denk je, 'gelukkig wat afkoeling', maar dat gevoel gaat gauw over als de regendruppels als hagel in je gezicht striemen. In Barnaul waar we een hotel nemen om onze migratiestempels te krijgen is het regenen gelukkig opgehouden. We kunnen hier ook onze was doen.

dinsdag 26 juni 2007

Ain't no mountain high enough

20-06-07 km 10767

Na een stevig ontbijt nemen we afscheid van Lammert en zijn familie en gaan we op weg naar Kirgistan. Deze grens nemen we in recordtempo, na 3 kwartier staan we in Kirgistan. In de verte zien we al de besneewde toppen van het Tien Shan gebergte. Geld opnemen wil niet lukken in Talas , we besluiten om onze laatste dollars om te wisselen. Het alternatief, naar de hoofstad Bishkek te rijden waar wel pinautomaten zijn, kost zeker een dag. We gaan een dik uur in de rij staan bij de bank. Als we doorrijden naar de Otmok pas komen we langs een stuwmeer met een waterkrachtcentrale waar een gigantisch hoofd van Lenin is verwerkt. Kirgistan is altijd een luis in de pels van Rusland geweest, zo hebben de Russen waarschijnlijk een blijvende stempel gedrukt op die centrale. De weg blijft stijgen en tegen het einde van de dag staan we boven op de pas en lezen 3336 meter op de Gps. Twee dagen geleden zaten we nog in het heetste gedeelte van Kasachstan, nu zitten we in de sneeuw.We slaan op 2900 meter ons kamp op, van tijd tot tijd bekeken door Kirgische 'cowboys'. Ongelooflijk hoe zij over smalle richels rijden met hun kleine taaie paardjes.
Ottmuk pas 3.336 meter

21-06-07 km 11227

Vandaag begint de route met een afdaling en opnieuw een pas van 3100 meter. De weg is aangelegd met geld van de EU in ruil voor het afstaan van kernwapens bij het onafhankelijk worden van Kirgistan. En wat voor een weg, strak asfalt en adembenemende uitzichten. Het water van de meertjes is zo blauw dat het lijkt alsof er overdreven gephotoshopt is. Na iedere bocht weer een ander panorama, het uitzicht is wat ik gehoopt had.....en meer. Uitgestrekte bergweiden met gele en blauwe bloemen, besneeuwde toppen en af en toe een wit dopje in het landschap; een Yurt, de traditionele tent anex woning van de Kirgiezen. We ontmoeten een Engelsman op de fiets, hij is al 5 jaar in zijn eentje de wereld rond aan het fietsen en hoopt met Kerstmis even thuis te zijn om daarna weer te verder te trekken.
De weg daalt en de temperatuur stijgt weer. In Jalalabad, volgens mij de bakoven van Kirgistan, is het alsof iemand ons met een föhn op de heetste stand in het gezicht blaast. We zoeken een kleine weg terug de bergen in. Een Lada houdt ons staande en een agent in burger vraagt waar we naar toe gaan. Hij stapt in en rijdt voor ons uit tot we op de juiste weg zitten. Vergelijk dit eens met de politie in Rusland.........
Ala Bel pas 3175 meter

22-06-07 km 11604

Bij het ontbijt worden we opgeschrikt door een oude man die vloekend en tierend op ons af komt. Het blijkt dat het weiland, waar we ons kamp hebben opgeslagen, van hem is en dat hij dit wil gaan hooien. We betalen hem de 'schade' met 100 som (2 euro). Voor hem een gigantisch bedrag dat de paar platgetreden sprietjes gras ruimschoots vergoedt. Als we vertellen dat we uit Nederland komen, klaart het gezicht van de 81 jarige man helemaal op en heeft hij het constant over Alexander, wij begrijpen dat onze Willem-Alexander hier eens geweest is en toch wel een behoorlijke indruk op hem gemaakt moet hebben. We gaan rijden maar na een uur moeten we al rechtsomkeert maken, de weg op de kaart is geen doorgang over de bergketen. We proberen een andere weg en moeten weer terug naar Jalalabad. Ook onze volgende poging mislukt, de 2 enige wegen op de kaart blijken of niet te bestaan of alleen voor voetgangers en paarden. Teleurgesteld moeten we omkeren. Dit is een flinke streep door de rekening, we moeten 450 km terug rijden (1 dag) en zijn een dag met zoeken naar de doorgang verloren. Maar ja, er zijn ergere dingen. Als je het goed bekijkt hebben we eigenlijk een dag off-road gereden in de Kirgistaanse bergen en moeten we morgen terug over een van de mooiste bergwegen die ik ken............
opa was kwaad

23-06-07 km12140

Op de terugweg naar de pas komen we een Duits/Zwitsers stel tegen op een Ktm 1-pitter, zij zijn op weg naar Korea via Vladivostock. Zij hebben ook de Engelsman getroffen, hij is al boven op de pas. Ook vertellen ze dat het stuk weg dat we wilden nemen met de hoogste pas op onze reis, niet begaanbaar is omdat een brug over een ravijn compleet is weggeslagen, dit is toch wel een dompertje. De weg naar het Issy Kul-meer blijkt voor de helft onverhard. De rotsen en bergen links en rechts van ons hebben de mooiste kleuren. Weer een geweldig stuk Kirgistan. 's Avonds hebben we voor de eerste keer moeite om een geschikte slaapplaats te vinden. De weg naar het meer ligt in een smalle vallei en links en rechts zijn er alleen vlakke velden met gewassen. We willen ons net installeren onder een paar bomen bij een stroompje als er een ruiter aankomt. Hij wenkt van 'kom mee', we volgen hem en komen tussen een paar wegen, in een wei omringd met bomen waar ook zijn boerderij ligt. 'S avonds komen hij en zijn vrouw en zoon nog langs met gebakken eieren en zelfgemaakte karnemelk.
ochtendbad

24-06-07 km 12543

De weg onder langs het Issy Kul-meer is er eentje met een uitzicht uit duizenden.......als het niet nevelachtig is, links en rechts liggen allemaal vierduizenders, maar vandaag gehuld in nevelen. We besluiten om de grens weer over te gaan, de tweede keer Kasachstan in. Ook deze grensovergang is een fluitje van een cent, alleen zorgen we er deze keer voor dat we de juiste stempels krijgen, 1 keer 90 dollar per persoon betalen is meer dan genoeg.
graftombe

25-06-07 km 12797

De weg bij Kegen heeft veel prachtige bochten en is van goede kwaliteit. Na zo'n 60km komen we bij Sharyn Canyon, een kleine versie van de Grand Canyon. We rijden door tot Almaty waar een schokbreker voor Ge's motor op ons wacht. Deze is opgestuurd naar de ouders van een vriend van een ex-collega van Ad. We worden hartelijk ontvangen door Slava en zijn ouders, Sacha en Lisa. We maken gebruik van de sauna (bijna ieder Kasachstaans huishouden heeft er een) om 5 dagen vuil, stof en zweet van ons af te weken. Hierna worden we getrakteerd op een heerlijke maaltijd met Russische en Kasachstaanse specialiteiten. Het een en ander wordt weggespoeld met wodka (Gé en Sacha wat meer als de rest).

Turkistan garage

15-06-07 km 9400
Na zo'n 50km worden we voor de eerste keer aangehouden door de politie, deze maakt duidelijk dat na enkele kilometers de weg beter wordt. Gelukkig, de laatste 100km naar Aralsk zijn redelijk goed te rijden. In Aralsk proberen we tevergeefs banden te krijgen voor het zijspan, deze slijten sneller dan verwacht.
Bij een tankstation kunnen we in de schaduw onze noppenbanden verwisselen voor de banden die voor verharde weg en gravelwegen geschikt zijn.

16-06-07 km 10007
Vandaag zijn we langs Baikonoer gekomen, dit is de plaats waar de Russen hun Spoetniks de ruimte inschieten. We komen tot bij de poort maar mogen geen foto's maken, vanaf afstand heben we er toch een paar gemaakt. Het rijden gaat voorspoedig tot in Qyzylorda waar we aangehouden worden. Het blijkt dat in kleine lettertjes op de achterkant van het migratieformulier staat dat je binnen 5 dagen bij de Ovir een stempel moet halen. We proberen er ons onderuit te praten maar hebben geen poot om op te staan 'sjtraaf' is het enige buitenlandse woord dat de politieman kent. Ad moet mee met de man in een aftandse Lada, na 1,5 uur en levensgevaarlijke rit met de man door de stad zijn we 270 dollar lichter.

17-06-07 km 10195
We hebben gisteren zo lang mogelijk doorgereden en hebben ons kamp oogeslagen tussen de rijstvelden, overal water wil ook zeggen miljarden muggen. Met mosquitonetten om en motorhandschoenen aan kunnen we ons eerder gekocht flesje bier toch nog opdrinken. In de morgen worden we gewekt door een sproeivliegtuig dat op enkele tientallen meters van ons aan het sproeien is, wegwezen hier. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, de motor van Ge loopt steeds slechter en moet iedere keer aangetrokken worden. In Turkistan willen we een Mausoleum bezoeken, we besluiten om hier een garage te zoeken om naar de motor te laten kijken. Het blijkt dat de cilinderkop niet vlak is. De mensen hier hebben weinig nodig om zoiets te repareren, met verstand van motoren en wat inventiviteit kom je heel ver. Op een oude molensteen wordt de kop gevlakt en na enkele uurtjes loopt de motor weer als een zonnetje. Ook rijd de monteur met Ge in de bak Nog even naar een lasser die de uitlaat repareert, deze was finaal doormidden gebroken. Na de reparaties willen de monteur en zijn broer nog een klein rondje op onze motoren maken, dit kan je dan niet weigeren. De mensen komen met een glimlach van oor tot oor terug.
We worden uitgenodigd door neef van de monteur om een hapje bij hem te komen eten en de nacht door te brengen. Een van de twee vrouwen van Hoesain maakt allerlei hapjes klaar en onder het genot van thee en later bier wordt de avond doorgebracht.
Hoesain spreekt geen woord engels, daarom wordt de lerares engels van de plaatselijke school erbij gehaald om toch iets duidelijk te kunnen maken. Het blijkt dat een familielid gestorven is en dat de volgende dag een soort van koffietafel is, wij zijn ook uitgenodigd.

18-06-07 km 10454

Housain wekt ons om 6 uur en maakt met ons nog een rondrit door de stad en laat ons de bezienswaardigheden van Turkistan zien, hierna gaan we naar de 'koffietafel' waar we ook ons medeleven betuigen aan de directe familieleden. Het woord was al rond dater drie motorrijders uit Gallandia zouden komen. De tafels waren gedekt met allerlei lekkernijen maar het hoofdgerecht was Pilov, het nationale gerecht van de Oezbeken en Khazakken. Een grote pot met 50 kilo staat klaar. We leren hoe we met onze handen moeten eten en proppen de toch we’ll zware gerechten voor deze tijd van de dag naar binnen. Om 8 uur staan we weer buiten en nemen afscheid van Hoesain en zijn familie. Op voor de volgende etappe naar Lammert Biest, een Nederlander die aan de rand van een natuurreservaat woont en met een Kazachstaanse vrouw getrouwd is. We hebben hier een rustdag ingepland.

19-06-07 km 10454
Lammert heeft voor ons een rondrit te paard door de bergen geregeld. Om 10 uur komt de gids voorgereden met de paarden, dat wordt weer pijn aan de kont vanavond, de zadels zijn 2 plankjes met een leren zitje erop. We rijden door het prachtige natuurreservaat naar een 60 meter hoge waterval en nuttigen de lunch die we meegekregen hebben van Lammert zijn schoonmoeder. In dit reservaat zitten beren, sneeuwluipaarden, adelaars en noem het maar op. Om 16h zijn we terug en kunnen we nog wat 2e hands banden wisselen die Lammert op de bazaar in Chimkent op de kop heeft weten te tikken voor het gigantische bedag van 25 euro. De oude versleten banden blijven achter. Voor Kasachstaanse begrippen is hier net het nieuwe vanaf.
Kop vlakken Turkistan

Foto's behorende bij bericht To Road of not to road

Kameel Kazachstan
M32 HOOFDWEG

dinsdag 19 juni 2007

To road or not to road

11-06-07 km 8309

Onderweg hebben we vandaag 2 Tsjechen ontmoet, zij zijn met 2 Bmw 1200gGs-en op weg naar het oosten van Mongolie. De bedoeling is dat ze niet de hoofdwegen volgen maar recht doorsteken vanaf de Kaspische zee naar Aralsk. Ik hoop dat ze weten wat ze doen met zo'n zware machines. In Atyrau zoeken we een internetcafe .Weer wordt ons gelijk weer hulp aangeboden. Iemand rijdt voor ons uit dwars door de stad. We rijden de stad uit en verwachtten dat gelijk na Atyrau de weg op zou houden maar worden aangenaam verrast door een kleine honderd kilometer perfect asfalt. In Dossor is dit gelijk afgelopen en krijgen een weg voorgeschoteld waar we over hebben horen vertellen maar ons niet hadden kunnen voorstellen dat die weg zo slecht was. Rondom Maqat loopt een weg van zo'n 20km, hier doen we een dik uur over. Uitgeput zetten we onze tent op.


12-06-07 km 8650

De slechte weg wordt niet beter, eerder slechter. We maken lange dagen om toch wat kilometers af te kunnen leggen. In de loop van de dag zien we de sporen van 2 motoren. De Tsjechen hebben toch eieren voor hun geld gekozen en hebben ook voor onze route gekozen. Verstandig want de Duitsers noemen dit gedeelte van Kazachstan "die Hungersteppe". We slaan ons kamp op bij Shubarqudyq.


13-06-07 km 9007

De motor van Ge start niet meer zoals het hoort, we trekken de Bmw vaker aan achter de Ktm. Bij een keer duwen achter het zijspan raakt Ge met zijn onderbeen zijn voetpedaal. Het raakt hierdoor behoorlijk gekneusd. De wegen blijven zo goed als onbegaanbaar op enkele stukken redelijk asfalt na die de rustpunten op de dag zijn.We staan zo goed als de hele dag op de pedalen. Petje af voor de Parijs-Dakarmannen op de motor.


14-06-07 km 9234

De dag begint niet florisant, Ad heeft na 15 km al lekke band. Een flinke niet en een spijker zorgden voor het ongemak.Een stel Duitsers die vorig jaar ook een gedeelte van deze route genomen hadden, hebben naar ons inzien een grote omweg genomen, op de kaart staat een weg rechtstreeks naar Aralsk. Dat hebben we geweten, eerst hebben we enkele kilometers door het terrein gereden om bij de spoorlijn (hier loopt de weg langs) te geraken. Dit lukte niet en zijn terug naar de stad gereden om vandaar langs de spoorlijn te komen. De bevolking had al gewaarschuwd dat hier niet te rijden was. Na 2 kilometer vallen en motoren uitgraven hebben we datzelfde stuk terug moeten ploeteren. Een derdepoging hebben we 25km verder ondernomen masr is ook gestrand in los zand. Daarna hebben we toch maar de omweg van 130km genomen maar we waren wel 4 uur kwijt plus de 4 uur die we voor de omweg nog nodig hadden. Bij de kruising met de beruchte M32 van Aktobe naar Aralsk hebben we nog uit jerrycans getankt voor het laatste slechte gedeelte in Kazachstan. En wat voor een gedeelte, een omgeploegd stuk land is beter begaanbaar. De weg is zo'n 25 meter breed en bestaat uit klei met af en toe brokken asfalt. In die klei zijn sporen getrokken tot 1 meter diep, af en toe dwarssporen zodat je zeker niet verder komt en de klei is in de brandende zon keihard beworden. Onze noppenbanden zijn flink op de proef gesteld, net zoals wij. De kans op iets koels te drinken had ik al op gegeven toen midden in de woestijn een chauffeurscafe opdook, het was al 21h. Na de eerste fles bier werden de tenten voor het café opgeslagen.

maandag 11 juni 2007

Nieuwe vrienden en politie

04-06-07 km6774

Nu zitten we te wachten op de papieren die vandaag met DHL naar hier gestuurd gaan worden. Larissa een engelssprekende douanebeambte heeft ons het pension van haar ouders gewezen. We logeren hier als God in Rusland. Het klimaat is hier zoals in Zuid-Frankrijk, 32° en de zee is zelfs warm te noemen. Larissa en haar oudere zus Helena zijn bloedmooie meiden. In Nederland zouden ze dik in de rij staan voor zo'n vrouwen...hier zijn zij zoekende. De zussen en de vrouwen die in het pension logeren helpen ons orde op zaken te stellen, als bedankje besluiten we om voor hun te koken. Dat hebben ze nog nooit meegemaakt, 'very unusual'.De mannen in Rusland doen letterlijk niets in het huishouden.
Er loopt naast Larissa nog een tweede tolk rond. Polina is een meisje van 11 dat al redelijk engels spreekt.

05-06-07 km6774

Vandaag de dag gedood met wachten, zwemmen en een internetcafe zoeken. Zo'n cafй is hier in Tembruk niet maar een jongeman nodigde ons ergens naar binnen. Ik kon daar wel even aan de computer. Het werk in het kantoor werd een uur stilgelegd, de baas zette bestanden om naar het juiste formaat en Dima holp met het vertalen van de russische tekst op het scherm. Tot nu toe is ons in tegenstelling tot de verhalen van 'deskundigen' hier in Rusland geen haarbreedte in de weg gelegd, de mensen zijn zeer vriendelijk en behulpzaam. Buitenlanders komen hier eigenlijk nooit, voor de vrouwen uit het pension waren we de eerste buitenlanders die ze in hun leven gezien hadden.


06-06-07 km6774

Opnieuw gewacht, het bleek dat de papieren in Moskou vastgehouden worden. Om 16.20 krijgen we bericht dat de zending weer door gaat. Weer een dag verloren.


07-06-07 km6774

Onze langverwachte papieren konden we vanmorgen ophalen bij een vervallen DHL kantoor in Tembruk. Gelijk zijn we doorgereden naar de douane in Kavkaz. Zij waren al ingeseind door Larissa, ze had met haar collega's gebeld en had ons een papiertje meegegeven voor het roadblok van de politie. Na een dik uur papierwerk invullen konden we de motor meenemen. Alle knopjes en spiegels aan de motor waren verdraaid.......Russische mannen met speelgoed. Op de terugweg valt eerst de prachtige kust langs de zee van Azov op. De vorig keer toen ik hier was stond mijn hoofd hier niet helemaal naar.


08-06-07 km6808

Gisterenavond hebben we afscheid genomen van de verpleegsters uit de buurt van Moskou waar we verschillende avonden in het pension zingend mee hebben doorgebracht. Vanmorgen vertrekken we om 6.00 uur. Toch zijn vader Sergei, de beide dochters, de kleine Polina en haar moeder Sacha al op om ons uit te zwaaien. Hartverwarmend zoals de mensen ons hier behandelen......nog even dan.....
De eerste politiecontroles vallen nog mee. In ieder groter dorp staat een post waar je als je pech hebt bij de ingang en de uitgang wordt gecontroleerd. Dit gaat goed tot Ge er met zijn Bmw met Ural zijspan weer wordt uitgehaald. De politieman vraagt de papieren van het zijspangedeelte (in Nederland is de motor met zijspan een geheel), waarna een hele discussie volgt, de politieman in het russisch, Ge in het engels met af en toe wat dialect. De politieman maakt duidelijk dat Ge voor
15 jaar achter de tralies gaat vanwege het illigaal invoeren van een
voertuig..... of hij moest 50 dollar betalen... Ge praat als Brugman...... aan het einde van het liedje betaald hij niets en een andere politieagent komt hem nog een flesje drinken brengen voor onderweg. Nog geen half uur (en nog twee controles) later worden we weer staande gehouden, ze hebben ons met de lasergun gepeild Ad reed 81, ik reed 65 en Ge reed 50. Max. snelheid op dat stuk 50km/u. Feit is dat we alledrie achter elkaar reden dus hier klopte hun verhaal niet. Het beste is om bij zo'n controlepost te doen alsof je helemaal niets begrijpt. Dat drijft hun tot waanzin, meestal geven ze de papieren terug en gebaren ze door te rijden. Zo niet deze twee, probljem, probljem ,dollar, jero probeerden ze.
Ze wilden ons 50 dollar per persoon afhandig maken. Uiteindelijk hebben we 5 dollar voor ons allemaal betaald.
Dit was alleen het verhaal al waard.
Het landschap is hier langzaam aan het veranderen, van de uitgestrekte graanvelden van de voormalige Kolchozen wordt het een kaal steppenlandschap met kaarsrechte wegen. Vanavond gaan we nog een voorlopig laatste maal in een graanveld kamperen en morgen nemen we de oversteek over de Wolga en gaan Azie in.


09-06-07 km7468

Vanacht ben ik nog even uit de tent geweest en ik werd getrakteerd op de mooiste sterrenhemel die ik ooit heb gezien. Alsof iemand de mooiste foto uit een sterren-encyclopedie uitgeknipt had en die tegen de hemel had geplakt. Tegen 5.30 was het tijd om op te staan. We wilden de controles op het eerste stuk voor zijn. We rijden door wijdse steppes met hoe dichter we bij de Wolgadelta komen hoe meer opgedroogde zoutmeertjes we langs de weg tegen komen. Rond de middag steken we de Wolga over in Astrachan. We willen hier het Kremlin gaan bekijken. We zijn nog geen 5 minuten aan het zoeken en een motorrijder op een custom Dnjepr stopt en vraagt 'you need help?'. Deze Max rijd voor ons naar het Kremlin en brengt ons vervolgens naar een motorrijdende vriend met een garage. Hier kunnen we onze banden wisselen en onderhoud plegen aan de motoren, over 300km stopt de verharde weg. 'Civilisation stops at Astrachan' zegt Alexandr, de garagehouder. We eten later met z'n vijven pizza in zijn garage en hij regelt een hotel voor ons. Geweldige mensen die russen, en al helemaal als ze motorrijden.


10-06-07 km7880

Om 8 uur zijn we vertrokken richting Kazachstaanse grens. Bij de grens aangekomen merken we dat Alexandr nog meer vrienden ingeschakeld heeft. Met behulp van een motorrijdende douanier worden we overal langs geloodst en staan we binnen 20 minuten aan de andere kant. We hebben nog niet eens ons paspoort laten zien.
De formaliteiten Kazachstaanse kant nemen meer tijd in beslag maar gaan op een gemoedelijke manier. Met het passeren van de grens valt op dat de de Kazakhen (aziatisch trekken) de overhand hebben hier. Momenteel hebben we onze tenten opgezet in de duinen aan de Kaspische zee, rechts van ons is een kudde kamelen de paar sprietjes gras die er staan aan het verorberen.

dinsdag 5 juni 2007

bolji papo (pijn aan de kont)


31-05-07 km 5771

Vanmorgen opgestaan onder een strakke blauwe hemel, met de Zwarte Zee in het vooruitzicht kan de dag niet meer stuk. Eerst een potje koffie op het primus-brandertje natuurlijk. Daarna zijn de motoren bepakt en zijn we snel op weg naar Odessa gegaan waar we een internet-cafe wilden vinden. Onderweg hebben we langs de weg nog een ontbijt genomen, er zijn hier om de zoveel kilometer kraampjes waar de lokale bevolking hun waar aanbied. Steeds als we stoppen komen mensen op ons af om naar de motoren te kijken. Een stel Armeense bouwvakkers die hun eigen cafБй aan het bouwen zijn nodigden ons uit voor een kop koffie, daar was dan ook gelijk chleeb en eigengemaakte suur bij (brood en kaas).
In Odessa vroegen we een stel jongens de weg naar het internetcafe. #Daar gaan we net naar toe zeiden
ze.
Ze konden nog met 2 man op het zijspan van Ge, een bovenop de banden en een bovenop de bagagerol.
Vandaar wezen ze ons een 4 kilometer lang de weg door een stad waartegen Amsterdam tijdens de spits rustig is. Op de terugweg uit de stad werden we op sleeptouw genomen door een motorrijder (de enige die we in Odessa gezien hebben). Volgens mij had hij de motorrijdersgroet uit de film Wild Hogs gezien. Dit moest hij toch ook effe doen. Na een ons een half uur door de stad geloodst te hebben bedankten we hem. 'Ok' zei hij, 'All bikerz aar brozzers'
Nu zitten we in een verlaten meisjes-vakantiekamp op 20 meter van de zwarte zee en kunnen vanuit de tent zo de zee in springen.
Je kan het slechter treffen.....
01-06-07 km 6093
Vanochtend van het geluid van druppels op het tentdoek wakker geworden. Gelukkig een verdwaalde bui. Eerst scheren en wassen in de zee en dan op weg naar de Krim. #We willen vandaag in de buurt van de russische grens komen en morgenvroeg de oversteek maken. #Zo'n dag kilometers maken is lichamelijk vermoeiend maar je hebt de tijd om je gedachten op rij te zetten en de omgeving in je op te nemen.
02-06-07 km
Wakker geworden in een uitgestrekte graanvlakte. Gisteren hebben we hier onze tenten opgezet. Na een ontbijt pakken en op naar het veerpont dat de grens van Oekraine met Rusland vormt. Eerst merkt Ge in Kerc dat het balhoofd van zijn BMW loszit. Met behulp van een pijptang van een jongen van een frisdrank kraampje was het euvel snel opgelost. Het uitklaren en inschepen duurde ongeveer 2 uur, de grensformaliteiten met de russische douane namen 4,5 uur in beslag.
Dat wil zeggen voor Ad en Ge. Bij het controleren van de papieren kwamen ze er bij mij achter dat ik mijn eigendomsbewijs niet bij mij had. Achteraf gezien stom natuurlijk. Het feit dat ik door de Oekrainse douane ben gekomen is stom geluk geweest. Momenteel staat mijn motor in de terminal aan de grens. We proberen de papieren per express op te laten sturen naar Krasnodar, de eerstvolgende grote stad met een vliegveld. Tot die tijd zitten we in een pension aan de zee van Azov. Dit pension is van Natalia, de moeder van de engels sprekende douanebeambte aan de grens. Voorlopig moeten we hier dus wachten tot de papieren aangekomen zijn. Lange zandstranden , 32 graden buiten, het zeewater is 26 graden, er zijn slechtere plaatsen om vast te komen zitten maar momenteel voelt het toch niet zo... Marie-Jose is hard bezig om de zaken in het weekend nog geregeld te krijgen. Petje af Seke.
Met een DHL-account van een vriend van Ad is het Seke gelukt om iets op de rails te zetten om de papieren per express naar hier te krijgen. Ondertussen kunnen we niet veel anders doen dan onze spullen weer op orde te krijgen, Russisch geld wisselen, kaarten kopen en de was doen. Larisa, het douane-meisje, is ook hier en vertelt ons,' you are here like popstars'. We worden helemaal in de watten gelegd. Moeder maakt ons ontbijt zoals ze het daar eten, met warme gebakken vis, brood, salade en aardbeien. Heel zwaar voor onze begrippen. Ad heeft het even later ook weer in de wc liggen.


maandag 4 juni 2007

Stagnatie


Zoals jullie waarschijnlijk weten heeft Sjeng niet het kentekenbewijs deel II meegenomen. Sjeng zijn motor staat nu in een terminal van de Russische autoriteiten. Echter geen nood! Zaterdag werd het thuisfront gebeld met het verzoek om met spoed dit papiertje naar Rusland te sturen. Helaas lukte het niet om reeds in het weekend het felbegeerde papier te versturen. Ad had ondertussen Folkert Brongers ingeschakeld en deze regelde dat het kentekenbewijs bij Marie-José maandag op het werk zou worden opgehaald. Vandaag omstreeks 17.00 uur arriveerde de koerier van DHL en werd hem het kentekenbewijs overhandigd. Rest ons verder niets dan af te wachten. Het pakketje is overigens te volgen via http://www.dhl.com shipment Air Waybill 585 8880 764. Groetjes, M-J

donderdag 31 mei 2007

Het spits is eraf

26-05-07 km 83188

Het spits is er af. Na een toch wel emotioneel afscheid van familie en bekenden was het een dag autoweg knallen door Duitsland. Tegen de avond aan de Tsjechische grens barste een noodweer los en hebben we een normaal pension moeten zoeken tussen al de 'hotels' voor speciale gasten (hoerententen dus).


27-05-07 km 84020

Vandaag lekker opgeschoten. Fijne bochten in het Tsjechische Reuzengebergte en slome bochten op de redelijk snelle doorgaande wegen.
De grensovergang naar Slovakije is maar een formaliteit net zoals de overgang naar Tsjechie was.
Slovakije is hier in het Tatra-gebergte op zijn mooist, prachtige beboste bergen.




28-05-07 km 84538

Dachten we dat het begin van Slovakije mooi was, de hoge Tatra overtreft dit helemaal. Besneeuwde toppen en prachtige wegen die speciaal aangelegd lijken voor de motor. In Lovoce is de gehele stad ommuurd, het leek romeins. Enkele km verderop ligt een indrukwekkende burcht op een heuvel, die moet vroeger echt onneembaar geweest zijn. Bij de grens van de Oekraine
in Vesne Nemecky bleek dat deze voor een maand gesloten was.
De wat meer noordelijk gelegen grensovergang Ubla was wel open.
De grensformaliteiten namen ongeveer 1 uur in beslag. De jonge militair aan de grens kon het niet laten aan het gas van de KTM te draaien toen Ad zijn hand vol met papieren had. Het verschil van het toch wel westerse Slovakije met de Oekraine is als dag en nacht. De wegen zijn ineens een en al gat, borden zijn niet meer leesbaar en het verschil met de huizen en alles wat daar op lijkt is ontzettend groot.
Effe acclimatiseren dus.


29-05-07 km 84935
Vanochtend een romantisch ontbijt bij kaarslicht. In het motel was gedurende de nacht het licht en water uitgevallen. Ook een avontuur op de wc, geen licht en alleen de 1e keer doorspoelen!!! Vol is vol... Oekrains Barbie Design

Bij het eten van een shaslick langs de weg werden we door een Tsjechische motorrijder opgewezen dat er 5km verderop een roadblock van de politie was en dat er sowieso wel een overtreding gevonden werd om een boete op te leggen, problema, problema... Maar hier heeft Ge zijn diensten al bewezen. De politieman somde mij om te blijven staan en liep door naar het zijspan van Ge, heel demonstratief liep hij om het span tikte met zijn stok tegen het defecte knipperlicht en deed van ' dat gaat wat kosten' dat werd weggewuifd met een dat ben ik net verloren op die slechte wegen. Vervolgens vroeg hij aan Ge 'original BMW' ? Ja, zei Ge..... en Russische Dnepr. Daarop klaarde het gezicht van de politieman helemaal op hij lachte wat tegen zijn collega's en we konden met zijn drieen doorrijden.
In de stad Strii aangkomen leek het wel of we in de post-apocalyptische set van Mad-Max 4 aangekomen waren, gaten in de weg, in elkaar gezakte gebouwen met tussen de puinhopen mensen. Dat samen met het onweer dat toen losbarste maakt dat plaatje compleet. Momenteel zitten we in Tjernopol, een redelijk levendige stad met een oude kern van voor het communistische tijdperk.

Shaslick langs de weg

30-05-07 km 85320
Vanmorgen zijn we in de stromende regen vertrokken vanuit een hotel in Tjernopol, waar we de motoren op een stojanka (een bewaakte parkeerplaats) gezet hadden. We hebben zoveel mogelijk de grote wegen aangehouden, die zijn voor onze begrippen nog van erbarmelijke kwaliteit maar ze zijn voor motoren met flinke veerwegen goed te doen.
Voor het eerst zijn we aan het wildkamperen zo'n 200km boven de Zwarte Zee.

Het gaat helemaal goed met ons, tot het volgende internetcafe,

Grtz,

Ge, Ad en Sjeng.

Ps, enne bedankt voor de reacties.





26-05-07 km 3188


Het spits is er af. Na een toch wel emotioneel afscheid van familie en bekenden was het een dag autoweg knallen door Duitsland. Tegen de avond aan de Tsjechische grens barste een noodweer los en hebben we een normaal pension moeten zoeken tussen al de 'hotels' voor speciale gasten (hoerententen dus).



27-05-07 km 4020


Vandaag lekker opgeschoten. Fijne bochten in het Tsjechische Reuzengebergte en slome bochten op de redelijk snelle doorgaande wegen.
De grensovergang naar Slovakije is maar een formaliteit net zoals de overgang naar Tsjechie was.
Slovakije is hier in het Tatra-gebergte op zijn mooist, prachtige beboste bergen.






28-05-07 km 4538


Dachten we dat het begin van Slovakije mooi was, de hoge Tatra overtreft dit helemaal. Besneeuwde toppen en prachtige wegen die speciaal aangelegd lijken voor de motor. In Lovoce is de gehele stad ommuurd, het leek romeins. Enkele km verderop ligt een indrukwekkende burcht op een heuvel, die moet vroeger echt onneembaar geweest zijn. Bij de grens van de Oekraine
Slovaaks ontbijt


in Vesne Nemecky bleek dat de deze voor een maand gesloten was.
De wat meer noordelijk gelegen grensovergang Ubla was wel open.
De grensformaliteiten namen ongeveer 1 uur in beslag. De jonge militair aan de grens kon het niet laten aan het gas van de KTM te draaien toen Ad zijn hand vol met papieren had. Het verschil van het toch wel westerse Slovakije met de Oekraine is als dag en nacht. De wegen zijn ineens een en al gat, borden zijn niet meer leesbaar en het verschil met de huizen en alles wat daar op lijkt is ontzettend groot.
Effe acclimatiseren dus.



29-05-07 km 4935


Vanochtend een romantisch ontbijt bij kaarslicht. In het motel was gedurende de nacht het licht en water uitgevallen. Ook een avontuur op de wc, geen licht en alleen de 1e keer doorspoelen!!! Vol is vol...

Oekrains Barbie Design in het Motel


Bij het eten van een shaslick langs de weg werden we door een Tsjechische motorrijder opgewezen dat er 5km verderop een roadblock van de politie was en dat er sowieso wel een overtreding gevonden werd om een boete op te leggen, problema, problema... Maar hier heeft Ge zijn diensten al bewezen. De politieman somde mij om te blijven staan en liep door naar het zijspan van Ge, heel demonstratief liep hij om het span tikte met zijn stok tegen het defecte knipperlicht en deed van ' dat gaat wat kosten' dat werd weggewuifd met een dat ben ik net verloren op die slechte wegen. Vervolgens vroeg hij aan Ge 'original BMW' ? Ja, zei Ge..... en Russische Dnepr. Daarop klaarde het gezicht van de politieman helemaal op hij lachte wat tegen zijn collega's en we konden met zijn drieen doorrijden.
In de stad Strii aangkomen leek het wel of we in de post-apocalyptische set van Mad-Max 4 aangekomen waren, gaten in de weg, in elkaar gezakte gebouwen met tussen de puinhopen mensen. Dat samen met het onweer dat toen losbarste maakt dat plaatje compleet. Momenteel zitten we in Tjernopol, een redelijk levendige stad met een oude kern van voor het communistische tijdperk.



Shaslick langs de weg






30-05-07 km 5320


Vanmorgen zijn we in de stromende regen vertrokken vanuit een hotel in Tjernopol, waar we de motoren op een stojanka (een bewaakte parkeerplaats) gezet hadden. We hebben zoveel mogelijk de grote wegen aangehouden, die zijn voor onze begrippen nog van erbarmelijke kwaliteit maar ze zijn voor motoren met flinke veerwegen goed te doen.
Voor het eerst zijn we aan het wildkamperen zo'n 200km boven de Zwarte Zee.


Iedereen die het wil weten, het gaat prima. Tot het volgende internetcafe

Grtz van Ge, Ad en Sjeng.

vrijdag 25 mei 2007

Het gaat beginnen

Nog 10 uur tot het uur U. Alles is klaar en gepakt. Morgenvroeg om 9 uur gaan we van start.

maandag 14 mei 2007

Banden!!!!!!!!!


Het woord banden zegt eigenlijk alles over wat we gisteren gedaan hebben.
Ten eerste was er de off-road les van Ad, de enige man bij ons met veel offroadervaring. Zonder die banden (en Ad!) was het gegarandeerd modderduiken geworden.
Ook heeft het te maken met het (proef) pakken. We kunnen de bepakking goed kwijt worden op de motoren, alleen de berg banden die 2 solo motoren en 1 zijspan nodig hebben op 25000km asfalt, gravelwegen en zand, gaf (toch wel minimale) problemen. De foto spreekt voor zichzelf.

donderdag 10 mei 2007

Visa en Borstj.

YESSS, de visa zijn rond.

Buiten dit goede bericht zijn we gisteren op bezoek geweest bij Karel Jansen en zijn russische vrouw Alla. Na een tradtioneel russische ontvangst (met brood, ui-stengels met zout en natuurlijk wodka) hebben we een heerlijke maaltijd genoten met borsjt (rode bietensoep) en gevulde lekkernijen. Alla wist ons te vermaken met prachtige anekdotes uit haar thuisland. Ze wist van de meest uiteenlopende plaatsen in Rusland en ook Kazachstan te vertellen. Haar vader was legerpiloot in de tijd van Chroetsjov, ze verhuisden met het hele squadron om de 3 maanden naar een andere legerbasis. Zelf heeft ze na haar studie ook op verschillende plaatsen in Kazachstan (Almaty, Semipalatinsk) gewerkt. We weten nu iets beter wat ons te wachten staat in deze gebieden, bijvoorbeeld in de buurt van Semipalatinsk.......'s zomers warme wind met zand..........'s winters koude wind met zand.

zaterdag 5 mei 2007

Het aftellen begint

Op dit moment is het nog 3 weken wachten voor dat we kunnen vertrekken, de geplande vertrekdatum is 26 mei.

Het zijspan is zo goed als klaar, nog wat fijnafstelling van het rijwielgedeelte en we kunnen gaan bepakken.


De F650 is ook klaar voor de reis... alleen aan de voorkant (21" ligt klaar) nog de juiste wielmaat erop en de TKC's monteren.
Voor het zwaardere terrein hebben we Michelin Desert, Metzeler Unicross (zijspan) en Terraflex ("Terrorflex") voor de KTM




Volgende weekend nog "proefpakken", een off-roadles van Ad en we zijn er helemaal klaar voor.......... als we tenminste de visa rond hebben. De 8e mei weten we meer, dan zou het visumbureau dat we ingeschakeld hebben alles rond hebben.

maandag 5 maart 2007

Prikken en documenten.

Sinds het vorige log is er het een en ander gebeurd. De eerste prikken zijn gezet: DTP, Hepatitis B en buiktyphus is noodzakelijk voor de landen in Centraal-Azie. Valt eigenlijk nog mee.

Verder is het hoofdstuk visa nog niet afgerond. Kazachstan, Kirgistan en Mongolië zijn geen probleem. Wat van het begin af aan al niet lekker loopt is het hele Rusland verhaal. We gaan 3 keer Rusland in binnen een tijdbestek van 3 maanden. De ambassades doen moeilijk over een multiple entry visum (dus 3 keer of meer) Nu hebben we een double entry bussiness-visum aangevraagd voor 3 maanden geldig. Het normale double entry toeristen visum is maar 1 maand geldig dit is te krap qua tijd. Met het double entry visum komen we dus 1 entry te kort. Daarom moeten we in Ulaan Bataar in Mongolië het laatste visum voor Rusland aanvragen, kunnen we de tijd die dit nodig heeft (10 dagen) mooi een rondje door de Gobi rijden.

De verzekeringen voor Rusland, Kazachstan en Kirgistan zijn ook aangevraagd. Aan de grens kun je ook de (verplichte) verzekering afsluiten maar de bedragen die uitbetaald worden zijn armzalig. In de meeste gevallen niet genoeg om de schade aan derden te betalen.

Ad zijn KTM is zo goed als klaar, nog een Osco-oiler een andere voorvelg en een hoger ruitje.
Het BMW zijspan van Gé wil nog niet zo vlotten. Het hulpframe is nog niet geleverd.
Wel is een 21" zijspanwiel aangeschaft. Dit moet nog passend gemaakt worden. As uit het huis persen, nieuwe as draaien en as opnieuw terugzetten.
Mijn eigen Gs is voor wat het onderstel betreft klaar. De balhoofdlagers zijn vervangen en de nieuwe kroonplaten met de 48mm WP voorvork is geplaatst en voorzien van Technoflex veren. Omdat het anders een chopper zou worden is er ook een andere achterveer (schokdemper) geplaatst met ook een langere veerweg, dit is ook door Technoflex gedaan. Niet normaal wat dat dan een andere motor wordt. De oneffenheden in de weg worden veel beter geabsorbeerd. Het lijkt ook wel of de banden meer grip hebben. Het geheel geeft veel meer vertrouwen.

Eigenlijk horen hier wat plaatjes bij maar mijn fototoestel heeft het gisteren begeven, foto's houden jullie tegoed.